بریده‌هایی از کتاب بیمار خاموش

احساسات بیان نشده هیچ وقت از بین نمی‌روند. فقط به شکل زنده مدفون می‌شوند و یک روز به شیوه‌ای زشت‌تر سر برمی‌آورند.

در حین حرف زدن متوجه شدم که فرقی نمی‌کند که جزئیات حرف‌هایم چه‌قدر ناراحت‌کننده باشد. چون هیچ حسی به آن‌ها نداشتم. من از دنیای احساساتم جدا شده بودم.

درمانگرهای اندکی مهارت و روش درست درمانی دارند و بیش‌ترشان فقط یک لوله‌کش هستند

فاصلهٔ جغرافیایی تاثیر کمی روی دنیای درون‌مان دارد. بعضی چیزها به راحتی از یاد نمی‌روند.

وقتی اعتماد از دست برود، دیگر برنمی‌گردد.

‫«موسیقی هم مثل درمان است و با معلمی که انتخاب می‌کنی، ارتباط زیادی دارد.»

فکر می‌کنم جین فلیکس عقیده دارد که روزی به گابریل پیروز خواهد شد و من به پایش خواهم افتاد. اما نمی‌داند که با هر حقه و پدر سوختگی‌اش مرا بیش‌تر به آغوش گابریل می‌فرستد.

این یک حقیقت است. یک مرد هیچ وقت زن مورد علاقه‌اش را ترک نمی‌کند. ‫اگر دوستش داشته باشد.

به یاد داشته باش که عشقی که صداقت نداشته باشد، اسمش عشق نیست.

صدای حرف زدن رفتار همیشه بلندتر از واژه‌هاست.

جنون قتل و جنون خودکشی در لحظه متولد نمی‌شوند. منشأ آن‌ها به سرزمین پیش از حافظه، دوران کودکی، سوءاستفاده‌ها و بدرفتاری‌ها برمی‌گردد که در طول سال‌ها قدرت می‌گیرد و ناگهان منفجر می‌شود و اغلب هدفی نادرست را نشانه می‌گیرد.

موسیقی این قدرت را دارد که سرسخت‌ترین افراد را رام کند.

همان‌طور که دونالد وینیکوت، روان‌تحلیلگر معروف گفته: «چیزی به اسم کودک وجود ندارد و شخصیت ما در انزوا شکل نمی‌گیرد. بلکه از ارتباط با دیگران حاصل می‌شود. از طریق نیروهای دیده نشده و ازیادرفته‌ای به نام والدین.»

اما توانایی‌مان در تحویل گرفتن خودمان مستقیماً به توانایی مادرمان در تحویل گرفتن‌مان بستگی دارد و اگر هرگز چنین چیزی را از طرف مادر خود تجربه نکرده باشیم، چه‌طور می‌توانیم آن را یاد بگیریم؟ کسی که هیچ وقت نیاموخته خودش را تحویل بگیرد، در زندگی مضطرب می‌شود. همان احساسی که بیون برایش از عبارت «وحشت گمنام» استفاده می‌کند. چنین فردی همیشه به دنبال تحویل گرفتن‌های بی‌نظیر از سوی منابع خارجی است.

گابریل تمام دنیای من است. از روزی که دیدمش تمام دنیایم شد. مهم نیست چه می‌کند یا چه اتفاقی می‌افتد. مهم نیست چه‌قدر از دستم عصبانی شود. مهم نیست که شلخته و به هم ریخته است، چه‌قدر بی‌فکر و خودخواه است. من عاشقش هستم و تا زمانی که زنده باشد، مال من است. تا روزی که مرگ ما را از هم جدا کند.

او دعوت من به زندگی بود و انگار مرا با دست‌هایش گرفته و نگه می‌داشت. این‌ها را خوب به یاد دارم و این عشق است.

اگر با کسی حرف بزنی و او جوابت را ندهد و در بحث تو شرکت نکند، خیلی زود حضورش را از یاد می‌بری.

از بخش‌های مختلفی ساخته شده‌ایم. از چیزهای خوب و بد. یک ذهن سالم این تعادل نداشتن‌ها را تحمل می‌کند و در یک زمان بخش‌های بد و خوب را با تردستی کنترل می‌کند. بیماری روانی دقیقاً به معنای ناتوانی در این نوع تلفیق است و در نتیجه تماس‌مان را با بخش‌های غیرقابل پذیرش خود از دست می‌دهیم.

هیچ حسی در صورتش نبود. مثل ماسکی درمانی. دوست داشتم بدانم که پشت این ماسک چیست.

یک روان‌درمانگر سرآمد در حوزهٔ سوءاستفادهٔ جنسی یک بار به من گفت که در عرض سی سال کار مداوم با پدوفیل‌ها هیچ وقت کسی را ندیده که خودش در دوران کودکی مورد سوءاستفاده قرار نگرفته باشد. این حرف به این معنی نیست که تمام بچه‌هایی که مورد سوءاستفاده قرار گرفته‌اند، خودشان در بزرگسالی کودک‌آزار می‌شوند. اما غیرممکن است که کسی مورد سوءاستفاده قرار نگرفته باشد و کودک‌آزار شود.