بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

او فکر می‌کرد این اشتباه بسیاری از مسیحیان است که به (بخشندگی) خود مغرور هستند، درحالی‌که سعی داشتند برای ناتوانی خود در انتقام‌جویی، بهانه و توجیهی بتراشند. باید مراقب باشیم تا به نام خواسته‌های الهی بر نواقص اساسی خود سرپوش نگذاریم.

جایی در شخصیت ما، پیوندی عمیق بین امید و خطر ایجادشده و به همین دلیل به‌تدریج به‌جای اینکه خواهان آزادی همراه با امید باشیم، زندگی بی‌خطر، آرام و درعین‌حال نومیدکننده را در پیش بگیریم.

وقتی یاد گرفتیم خودمان را همان‌طور که هستیم ببینیم و پذیرفتیم که به‌طور طبیعی خطاکار هستیم، آنگاه دیگر برایمان چندان فرقی نمی‌کند که مرتکب کارهای به‌ظاهر احمقانه شویم.

افراد با اعتمادبه‌نفس، با داشتن تفکری تاریک‌تر، می‌دانند که هر شخص موجه و جالب‌توجه در پیمودن مسیر زندگی خود دشمنانی خواهد داشت.

ما همیشه در معرض عصبانیت دیگران قرار می‌گیریم، اما مجبور نیستیم باور کنیم که عقیدهٔ آن‌ها صحت دارد.

نقطهٔ آغازِ راهِ رسیدن به اعتمادبه‌نفس بالا این است که هر روز صبح قبل از اینکه از منزل بیرون برویم، با اعتقاد تمام به خود بگوییم که خل‌وچل هستیم، عقب‌افتاده، احمق و کودن هستیم. بدین ترتیب می‌پذیریم که قدری کار احمقانه، چندان اهمیت زیادی ندارد.

دستاوردهای ما ربطی به شخصیت ما ندارد و اگر در کارهایمان شکست هم بخوریم به این معنی نیست که کل شخصیت ما شکست‌خورده است

باید بین تنفر و انتقاد تمایز بگذاریم، هدف خود را بر اصلاح نواقص واقعی خود بگذاریم و در مقابل بادهای گزنده و خروشانی بایستیم که به خاطر مسائلی که به ما ارتباطی ندارند، تحت‌فشارمان می‌گذارند.

دستاوردهای ما ربطی به شخصیت ما ندارد و اگر در کارهایمان شکست هم بخوریم به این معنی نیست که کل شخصیت ما شکست‌خورده است.

اعتمادبه‌نفس این نیست که باور داشته باشیم هیچ‌گاه با موانع روبرو نخواهیم شد: بلکه درک این واقعیت که مشکلات جزئی اجتناب‌ناپذیر از اهدافی است که ارزش تلاش دارند.