بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

نقطهٔ آغازِ راهِ رسیدن به اعتمادبه‌نفس بالا این است که هر روز صبح قبل از اینکه از منزل بیرون برویم، با اعتقاد تمام به خود بگوییم که خل‌وچل هستیم، عقب‌افتاده، احمق و کودن هستیم. بدین ترتیب می‌پذیریم که قدری کار احمقانه، چندان اهمیت زیادی ندارد.

وقتی بپذیریم که شکست امری عادی است، آنگاه این آزادی را می‌یابیم که کارهای جدید انجام دهیم و علی‌رغم دافعه‌های بسیاری که به نظرمان از بیرون بر ما تحمیل می‌گردد، ممکن است (آن کار جدید) واقعاً مؤثر واقع شود

وقتی یاد گرفتیم خودمان را همان‌طور که هستیم ببینیم و پذیرفتیم که به‌طور طبیعی خطاکار هستیم، آنگاه دیگر برایمان چندان فرقی نمی‌کند که مرتکب کارهای به‌ظاهر احمقانه شویم

همهٔ ما همین حالا احمق هستیم، درگذشته احمق بوده‌ایم و در آینده نیز احمق خواهیم بود؛ و این موضوع هیچ اشکالی ندارد. بشریت هیچ گزینهٔ دیگری ندارد.

اینکه گاه احمق به نظر می‌رسیم، مرتکب اشتباهات لپی می‌شویم و کارهای عجیب شبانه انجام می‌دهیم، دلیل نمی‌شود که صلاحیت حضور در جامعه را از دست بدهیم

همگان، هرچقدر مهم و آموزش‌دیده به نظر بیایند، باز هم احمق هستند.

اعتمادبه‌نفس درواقع مجموعه‌ای از ایده‌ها در مورد جهان و موقعیت طبیعی ما در آن است.

اعتمادبه‌نفس نوعی مهارت است و نه هدیه‌ای از سوی خداوند

باید مراقب باشیم تا به نام خواسته‌های الهی بر نواقص اساسی خود سرپوش نگذاریم.

کوشش‌های خود را صرفاً در یک راستا خلاصه می‌کنیم و زیاد از لانه امن خود فاصله نمی‌گیریم تا هیچ‌گاه کسی ما را احمق تصور نکند. به همین دلیل است که گاهی بهترین فرصت‌های زندگی خود را از دست می‌دهیم.