بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

به‌جای اینکه شکست‌هایمان را در راستای حرکت حتمی به‌سوی تسلط و استادی سوق دهیم، آن‌ها را دلیلی بر بی‌عرضگی خود قلمداد می‌کنیم. بدون نقشه‌ای دقیق برای پیشرفت، نمی‌توانیم بر اساس شکست‌هایمان موقعیت خود را تشخیص دهیم. به‌قدر کافی شاهد پیش‌نویس‌های اولیهٔ افراد موفق نبوده‌ایم و بنابراین نمی‌توانیم خود را برای نگرانیِ تلاش‌های اولیه ببخشیم.

داستان‌هایی گرد ما را گرفته‌اند و دست‌به‌دست هم دادند تا موفقیت را ازآنچه هست، ساده‌تر جلوه دهند. بدین ترتیب اعتمادبه‌نفسی که برای مواجهه با مشکلات لازم است، ناخواسته در ما از بین می‌رود.

این کافی نیست که فقط در درون مهربان، جذاب، باهوش و مستعد باشیم: بلکه باید مهارتی بیاموزیم که ما را توانا سازد و استعدادهای خود را در گسترهٔ وسیع جهان عملی کنیم. اعتمادبه‌نفس چیزی است که نظریه را به عمل تبدیل و ترجمه می‌کند.

باید از ابتدا، با نوعی توازن متعادل بین توکل و بدبینی، بی‌قاعدگی سرنوشت را بپذیریم و بدانیم که تقدیر چندان اصول اخلاقی را مراعات نمی‌کند.

وقتی زمان سرعت می‌یابد و بررسی تاریخِ قرن‌ها در چند دقیقه انجام می‌شود، می‌بینیم چیزی که همیشه وجود دارد واقعیتِ تغییر است.

ما خود را از درون می‌شناسیم، اما دیگران را فقط از بیرون می‌بینیم. از نگرانی‌ها و تردیدهای درونی خود آگاه هستیم، درحالی‌که آنچه از دیگران می‌دانیم، تنها کارهایی است که انجام می‌دهند و حرف‌هایی است که به ما می‌گویند. این منابع اطلاعات بسیار محدود و نسبتاً گزینشی هستند.‌

وقتی بپذیریم که شکست امری عادی است، آنگاه این آزادی را می‌یابیم که کارهای جدید انجام دهیم و علی‌رغم دافعه‌های بسیاری که به نظرمان از بیرون بر ما تحمیل می‌گردد، ممکن است (آن کار جدید) واقعاً مؤثر واقع شود

گرچه عموماً از خطرات سعی و خطا می‌هراسیم، اما آسیب‌های ناشی از ریسک‌ها عمدتاً با انجام خود آن عمل رفع می‌شود.

معمولاً وقتی بیش‌ازحد خود را با جنبه‌های قابل‌احترام سایرین مقایسه می‌کنیم، محجوب و ترسو می‌شویم. از همین روست که گاهی افراد دردهایی را بر خود تحمیل می‌کنند تا عادی به نظر برسند؛ این دردها نیز از این دست هستند. همهٔ ما به‌طور جمعی تصوری ذهنی ساخته‌ایم که عادی بودن اساساً امکان‌پذیر است؛ این اعتقاد عمومی برای همگان مشکل‌ساز شده است

باور داشته باشیم امور حقیقتاً آن‌گونه نیستند که به نظر می‌رسند