بریده‌هایی از کتاب در باب اعتماد به نفس

به‌عبارت‌دیگر، هر چیزی که در مورد تاریخ می‌دانیم ــ شجاعت بی‌نظیر بزرگ‌مردان، تغییرات شدید در ارزش‌ها، پرسش‌های بنیان‌افکن در مورد اعتقادات کهن، تغییر دادن نظم قدیم ــ همچنان ادامه دارد، حتی در همین لحظه، حتی در مکان‌هایی که به نظر ثابت و آرام هستند؛ مثل شَملی گرین که الیوت این شعر را در آنجا نوشته است. به این دلیل این تغییرات را نمی‌بینیم که خیلی به اتفاقات نزدیک هستیم و به لحاظ زمانی از این دوره چندان فاصله نداریم. در همین لحظه دنیا در حال شدن و تغییر است.

همهٔ ما همین حالا احمق هستیم، درگذشته احمق بوده‌ایم و در آینده نیز احمق خواهیم بود؛ و این موضوع هیچ اشکالی ندارد. بشریت هیچ گزینهٔ دیگری ندارد.

آثار اراسموس و بروگل نشان می‌دهند که راه کسب اعتمادبه‌نفس، اطمینان یافتن از غرورمان نیست، بلکه کنار آمدن با بخش‌های غیرقابل‌اجتناب و عجیب‌مان است.

بی‌اعتمادیِ ما به اعتمادبه‌نفس چه‌بسا باعث شود شیوه‌های پست‌تری از خودشیفتگی بروز کنند و گسترش یابند.

جنبهٔ عجیب موضوع این نیست که همهٔ ما بالاخره می‌میریم، بلکه این واقعیت تعجب‌انگیز است که ماهیت وجودمان را زودتر از این‌ها در ذهن خود نپذیرفته‌ایم

چون هنگامی‌که برحسب نوعی ذهنیت متعارف به انفعال تن بدهیم، با مسئله‌ای مواجه می‌شویم که حتی از شکست ترسناک‌تر است: یعنی مواجهه با این تراژدی که زندگی‌مان را هدر داده‌ایم.

اعتمادبه‌نفس این نیست که باور داشته باشیم هیچ‌گاه با موانع روبرو نخواهیم شد: بلکه درک این واقعیت که مشکلات جزئی اجتناب‌ناپذیر از اهدافی است که ارزش تلاش دارند

. به‌جای اینکه شکست‌هایمان را در راستای حرکت حتمی به‌سوی تسلط و استادی سوق دهیم، آن‌ها را دلیلی بر بی‌عرضگی خود قلمداد می‌کنیم.

یکی از بزرگ‌ترین سرچشمه‌های نومیدی این است که تصور کنیم امورات باید سهل‌تر از آن چیزی باشند که واقعاً هستند. تسلیم می‌شویم، نه به خاطر خودِ دشواریِ امور، بلکه به این دلیل که انتظار نداشتیم این‌قدر سخت باشند.

وقتی عدم شایستگی را در خود می‌بینیم، لازم است به خود یادآوری کنیم نفرین‌های پیش روی ما نیز حق ما نیست. بیماری‌ها، کسر شأن اجتماعی و تنهایی‌های عاطفی ما نیز حق ما نبوده‌اند. زیبایی، ترفیع شغل و معشوقهٔ دوست‌داشتنیِ کنونی نیز حق ما نبوده است. نباید بیش‌ازحد نگران مسئلهٔ دوم باشیم و مدام از مسئلهٔ اول شکایت کنیم. باید از ابتدا، با نوعی توازن متعادل بین توکل و بدبینی، بی‌قاعدگی سرنوشت را بپذیریم و بدانیم که تقدیر چندان اصول اخلاقی را مراعات نمی‌کند.