بریده‌هایی از کتاب جنون و مرگ در فلسفه

نامیرایانِ میرا و میرایانِ نامیرا مرگشان را می‌زیَند و زندگی‌شان را می‌میرند. «هراکلیتوس»

فلسفه، در تکاپوی‌اش در جهت عقلانیت، بیشتر اوقات در توصیف خود به نوعی از جنون متوسل شده است.

در حقیقت، جنون و مرگ با همدیگر مرتبط‌اند، زیرا هر دو نمودهایی از منفیت در درون گفتمان فلسفی هستند.

ضوابط و حدود عقلانیت به نظر می‌رسد که با ضوابط و حدود حقیقت برابر باشد. باور داشتن به آنچه حقیقی است، عقلانی است، و عدم اعتقاد به آنچه حقیقی است غیرعقلانی است -البته مگر اینکه استدلال فرد در باب آنچه حقیقی است، خطا باشد.

خود جنون دارای حقیقت نیست، فرد دیوانه نیز با جهان خارج پیوندی کاملا غیرحقیقی دارد. با این‌همه، در رابطه با جنون همچنان حقیقتی وجود دارد، حقیقتی که تنها برای عقل قابل دستیابی است.

اجبار به اندیشیدن از بیرون، از جانب دیگری می‌آید. بدون مجال‌دادن به این غیریت که اندیشیدن فلسفی را در تنگنا قرار می‌دهد، نمی‌توان به اندیشیدن ادامه داد.

سه خطر تفکر را تهدید می‌کنند. خطر پسندیده و از این‌رو فرح‌بخش، مقارنت شاعر ترانه‌خوان است. خطر شر و حادترین خطر خودِ تفکر است. تفکر باید علیه خودش بیاندیشد، که به‌ندرت دست به چنین کاری می‌زند. مخاطره‌آمیزترین و پرآشوب‌ترین خطرْ فلسفه‌ورزی است. «هایدگر»

مرگ رویدادی در زندگی نیست. ما مرگ را به تجربه درنمی‌آوریم. «ویتگنشتاین»

افلاطون در تصور جنون به تمایزی متوسل می‌شود که تمامی دریافت‌های بعدی از جنون را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. او بر این باور است که جنون فلسفی جنونِ «راستین و حقیقی» است. جنون حقیقی نه امری نا-منطقی (یعنی، در تقابل با لوگوس نیست)، بلکه شکلی افراطی از لوگوس، زبان ایده‌ها (موجودات بماهو یا بالذات) است.

در حقیقت، جنون و مرگ با همدیگر مرتبط‌اند، زیرا هر دو نمودهایی از منفیت در درون گفتمان فلسفی هستند.

فلسفه، در تکاپوی‌اش در جهت عقلانیت، بیشتر اوقات در توصیف خود به نوعی از جنون متوسل شده است.

فلسفه، در تکاپوی‌اش در جهت عقلانیت، بیشتر اوقات در توصیف خود به نوعی از جنون متوسل شده است.

در حقیقت، جنون و مرگ با همدیگر مرتبط‌اند، زیرا هر دو نمودهایی از منفیت در درون گفتمان فلسفی هستند.

نامیرایانِ میرا و میرایانِ نامیرا مرگشان را می‌زیَند و زندگی‌شان را می‌میرند. «هراکلیتوس»

thaumazein (شگفتی) صرفا وضعیت و حالت ذهنیِ فردی نیست که در آستانه بزنگاه فلسفه‌ورزی قرار دارد، بلکه هم‌نوایی میان پرسشگر و جهان است.

در حقیقت، جنون و مرگ با همدیگر مرتبط‌اند، زیرا هر دو نمودهایی از منفیت در درون گفتمان فلسفی هستند.