بریده‌هایی از کتاب ابوی فدوی: رساله صدرالمتوهمین فی مجادلات اب و ابن

سحر رفتیم شربت به‌لیمو بخوریم، دست تقدیر و بازی سرنوشت، بطری عرق نعنا رو کنار شربت به‌لیمو قرار داده بود. اشتغالات ذهن کثرت پیدا کرد، تو یه گیرودار اسیر اشتباه شدیم، عرق نعنا رو بدل از آب گرفتیم و قاطی به‌لیمو کردیم. یک پدیده بسیار شوم. یک پدیده بغایت زشت. یک اتفاق بسیار ناگوار و نامیمونی رقم خورد. آمیزه‌ای از تلخی و شیرینی. فرجامش بی‌مزگی: طعمِ زندگی.

یه عنصرِ زمختِ بی‌روحِ بی‌شعوری هم بود به اسم «کیسه». از اون آبی‌هاش. عجب چیزای تخیلی‌ای بود. بابام گرمِ تعریف که می‌شدن، یادشون می‌رفت گردن من در نیست که احتیاج به صافکاری و سُمباده و اینا داشته باشه. این کیسه هی می‌رفت و می‌اومد، هی می‌رفت و می‌اومد. یه دهنی از گردن ما سرویس می‌شد، یه دهنی از ما سرویس می‌شد. به قداست فلاسک چای‌ام. به گره‌گشایی ژلوفن‌هام. حاضرم گیر سی.آی.ای و موساد و کا.گ.ب بیفتم، به اون دوران برنگردم.

اون‌روزا بخاری نفتی بود. باید توی یه فاصله خیلی خاص و شعاع مشخصی از این بخاریا قرار می‌گرفتی تا گرم بشی. یه میلی‌متر اینطرف‌تر می‌سوختی، یه میلی‌متر اونطرف‌تر گرم نمی‌شدی. مثل نسبت طلایی که یونانیا پیدا کرده بودن و خر کیف شده بودن. من خودم پنجم دبستان که این فاصله رو پیدا کردم، بسیار حال داد.

تلویزیون فوتبالیستا می‌ذاشت، یه غمی روی دل ما می‌نشست.

کف پام رو چسبوندم به بخاری. انار وسط فرش رو زمین. کتری رو گاز. مامانم پا تلویزیون. بابام خوابیده.

وقتی پیش‌تر از موعد با پدیده تصاعد آشنا شدم، فهمم شد جایزه فرهنگیان و جایزه شرکت نفتیا یه تصاعده. فقط واسه ما تصاعد حسابی با قدر نسبت هزار تومن؛ واسه شرکت نفتیا تصاعد هندسی با قدر نسبت خداتومن. طرف همین که تو راهنمایی درس نمی‌افتاد جایزه می‌گرفت. سوم راهنمایی و اینا صوبت نیم‌سکه بود. بعید نیست تو دانشگاه خونه و ماشین به‌شون بدن.

واویلا اگه این حمام رفتن، قبل از یه عروسی مهم بود. قدما یکی از مظاهر آبروداری رو برق افتادن بعد از حمام می‌دونستن. و خب این مهم، با کثرت کیسه‌کشی و افزایش حجم سفیداب مقدور نبود. اما ایشان به تبعیت از اسلاف، اهتمام ویژه‌ای به این امر داشتن و ما قربانیان این آبروداری بودیم.