بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

میل فریبنده و وسوسه‌کننده‌ای که سبب به تله افتادن ما در دام بلندپروازی می‌شود، میل ما به کمال‌گرایی است. ما متقاعد شده‌ایم، جامعه ما را متقاعد کرده که خصوصیت کمال‌گرا بودنْ یکی از خصوصیات بارز اشخاص محترم و معتبر جامعه است. ما فرزندان‌مان را وادار می‌کنیم که کمال‌گرا باشند. اما نتیجهٔ کمال‌گرایی این است که ما مدام در تلاش برای این هستیم که حاصل کارمان بتواند بهتر باشد.

«محرک اصلی انسان کسب لذت و پرهیز از درد نیست، بلکه یافتن معنایی است در زندگی. فرد آمادهٔ رنج کشیدن است به شرط آن‌که معنا و مقصودی در آن رنج بیابد.»

با خودم فکر کردم اگه تو بدترین حالتِ ممکن خدایی در کار نباشه و همهٔ ما با مرگ‌مون تمومِ تموم بشیم چرا این‌قدر بی‌خودی خودم رو اذیت کنم. باید بی‌خیال جواب‌هایی بشم که به‌شون نمی‌رسم و فقط تا آخرین لحظه از عمرم لذت ببرم.

«در خلوت و تنهایی زندگی می‌کنم که در ایام جوانی و شباب، دردناک و در روزگار بلوغ و کمال، دلپذیر است.»

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن.

در زبان ما به‌زیبایی و ظرافت دو وجه تنها بودن در نظر گرفته شده: از لغت انزوا برای بیان درد تنها بودن و از لغت خلوتْ برای بیان شکوه تنها بودن استفاده می‌شود. پل تلیش؛ استاد الهیات (۱۹۶۵ ـ ۱۸۸۶)

اگر بخواهم بابت چیزی به خودم تبریک بگویم صرفاً بابت بودن است؛ زنده بودن.

«زندگی چیزی است که در مورد شما اتفاق می‌افتد درست در همان زمان که درگیر نقشه‌های دیگری هستید.»

دلیل اصلی این‌که ما از مسئولیتِ خودسازی طفره می‌رویم این است که پذیرش آن بسیار ترسناک است. فکرش را بکنید اگر به این باور برسیم که معمارِ سرنوشت خود هستیم و بعد براساس این اندیشه در زندگی‌مان به جایی برسیم که حال‌وروز خوب و خوشی نداشته باشیم چه کسی را غیر از خودمان می‌توانیم مقصر قلمداد کنیم؟ یقهٔ چه کسی را می‌توانیم بگیریم؟

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی.

یکی از خوبی‌های رفقای قدیمی و صمیمی این است که شما می‌توانید پیش آن‌ها، خودِ خرتان باشید.

«زندگی همیشه این‌جور بد نمی‌مونه. می‌تونه افتضاح هم بشه.»

در اواخر داستان مرد به این مفهوم می‌رسد که او نباید انتظار کشف معنای زندگی در خارج از وجود خودش را داشته باشد و بایستی شخصاً این معنا را درون خود خلق کند.

استفان پارکه ــ فیزیکدان تئوری دانشگاه فرمی‌لب می‌گوید «اگر ذراتی داشته باشیم که از نور سریع‌تر حرکت می‌کنند، در تئوری می‌توانیم زمان را به عقب برگردانیم و شما می‌توانید مادربزرگ خودتان باشید. و این‌گونه با بُعد جدیدی در جهان سروکار داشته باشیم.» خوب راستش را بخواهید از بخش اعظمی از تئوری دانشمندان دربارهٔ بُعد جدید سر درنمی‌آورم اما کشف بُعد جدید می‌تواند منتهی به کشف چیزهای جدید شود. شاید هم بتواند پاسخ روشن و امیدوارکننده‌ای دربارهٔ جهان ماورا به ما عرضه کند.

فکرش را بکنید اگر به این باور برسیم که معمارِ سرنوشت خود هستیم و بعد براساس این اندیشه در زندگی‌مان به جایی برسیم که حال‌وروز خوب و خوشی نداشته باشیم چه کسی را غیر از خودمان می‌توانیم مقصر قلمداد کنیم؟ یقهٔ چه کسی را می‌توانیم بگیریم؟

لوگوتراپی شیوهٔ درمانی فرانکل با استفاده از تعالیم اگزیستانسیالیستی است که به عنوان مکتب روان‌کاوی وین شناخته می‌شود. یک اصل اساسی این شیوهٔ درمانی این است که حتا وقتی فکر می‌کنیم به طور کامل کنترل‌مان را روی زندگی‌مان از دست داده‌ایم هنوز می‌توانیم بر نگرش و دیدگاه‌مان نسبت به زندگی کنترل داشته باشیم. می‌توانیم فقط و فقط از حیات و وجود خشک‌وخالی‌مان در این جهان کشف معنا کنیم. این آزادی و اختیاری است که هیچ‌کس نمی‌تواند از ما بگیرد.

در مورد پرسش این‌که یک انسان باید چگونه زندگی کند، نیچه با قاطعیت تأکید کرده که «اجازه بده خود واقعیِ تو زندگی کند.»

(همینگوی در کتاب ناقوس مرگ را که می‌نوازند اشاره کرده که وقتی یک نفر با شریک واقعی روحی‌اش عشق‌ورزی می‌کند، جهان به لرزه می‌افتد.)

از حال لذت ببر چون بهترین شکل ممکن است.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی.