بریده‌هایی از کتاب هربار که معنی زندگی را فهمیدم، عوضش کردند: زیست با استفاده از خرد فلاسفه‌ی بزرگ

اگر جهان بهشت رفاه و راحتی بود. اگر سرزمینی بود که در رودهایش شیر و عسل جریان داشت. اگر هر مردی می‌توانست به‌راحتی و بدون هیچ رنج و مشقتی محبوبش را به دست آورد، انسان‌ها یا از شدت ملالت و یکنواختی می‌مردند یا خودشان را به دار می‌آویختند.

جوری زندگی کن که انگار بار دومی است که زندگی را تجربه می‌کنی و انگار بار اول اشتباه زندگی کرده‌ای. ویکتور فرانکل، روان‌کاو اگزیستانسیالیست

به قول یکی از دوستان ما تا مغز استخوان یا تا همان اعماق وجودمان هم متظاهریم.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی.

«مراقب باش که آرزوی چه را داری چون ممکن است آرزوی تو محقق شود.»

گذشته تنها در ساختاری ذهنی وجود دارد که ما از آن با عنوان حافظه یاد می‌کنیم. آینده نیز تنها یک ساختار ذهنی است چیزی است که ما براساس تجربیات گذشته‌مان درباره‌اش پیش‌بینی، پیش‌گویی، تصور یا خیال‌بافی می‌کنیم. در هر دو مورد این فعالیت‌های ذهنی در زمان حال رخ می‌دهند پس تمام چیزی که در هر زمان و هر مکان بر ما می‌گذرد، زمان حال است.

به خودم گفتم «چه‌ته پسر؟ اگر تو فقط یه‌بار شانس زندگی کردن داشته باشی، نمی‌خوای یه‌سری چیزها رو تجربه کنی؟ چه مرگته؟» با خودم فکر کردم اگه تو بدترین حالتِ ممکن خدایی در کار نباشه و همهٔ ما با مرگ‌مون تمومِ تموم بشیم چرا این‌قدر بی‌خودی خودم رو اذیت کنم.

احساسات منفی چون سرخوردگی، رقابت، دلهره، بی‌قراری و شکست در نهایت پیامدهای مثبتی برای انسان دارند. چنین احساساتی مادر اختراع و پیشرفت و دغدغه برای آیندهٔ جهان و طبیعت هستند. در نبود چنین احساساتی ما از این‌که یک جا بنشینیم و کاری نکنیم شادمان‌ایم درحالی‌که سیاره‌مان به سوی نابودی و فروپاشی می‌رود.

کامو معتقد است که در مواجهه با پوچی انسان‌ها سه واکنش دارند: خودکشی ایمان به خدا پذیرش کامو سومین مورد را انتخاب کرد. پذیرش پوچی این آزادی بی‌حدومرز را به انسان می‌دهد تا معنای شخصی خود را برای زندگی خلق کند.

حق با اپیکور است: این شیوهٔ زندگی کردن یک روش مطمئن برای عدم‌رضایت همیشگی از زندگی است.

جوری زندگی کن که انگار بار دومی است که زندگی را تجربه می‌کنی و انگار بار اول اشتباه زندگی کرده‌ای.

لذت چیزی را که در اختیار داری، با آرزو و میل چیزی که نداری ضایع نکن. به خاطر داشته باش چیزی که اکنون داری، چیزی بوده که زمانی آرزوی داشتنش را داشتی.

«زندگی من سرشار از بدبختی‌ها و مصایب هولناکی بود که تقریباً هیچ‌کدام‌شان رخ نداد.»

تا زمانی که ما ــ افکار ما ــ محصول فرهنگ جامعهٔ پیرامون‌مان باشد نمی‌توانیم ارزش‌ها و باورهای آن را زیر سؤال ببریم.

که برخی افراد مذهبی که ظاهراً به شعار «اگه نمی‌تونی متقاعد کنی گیج کن» اعتقاد دارند،

عشق نه خیر است نه زیبا اما زشت و شر هم نیست. عشق پیوند جهان محسوس و جهان ابدی است. عشق میلی است برای رسیدن به کمال و جاودانه نمودن این کمال. نوع پست‌تر آن میل به زادوولد کودک و نوع والاتر آن میل به پخش علم و معرفت است.

«بهتر است یک انسان ارضانشده باشید تا یک خوک ارضاشده. بهتر است سقراط ناکام باشید تا ابله کامیاب.»

عشق میلی است برای رسیدن به کمال و جاودانه نمودن این کمال.

اپیکور معتقد است که انسان هر چه بیشتر از اجتماع دوری کند سعادتمندتر و راضی‌تر است اما آریستیپوس معتقد است که اگر انجام فعالیت اجتماعی و سیاسی لذت به همراه دارد، باید آن‌ها را انجام داد

شاید همهٔ ما باید کمابیش رنج و سختی بکشیم تا به انسان‌هایی کامل بدل شویم. مانند رنج و هراسی که از مرگ آگاهی عارض‌مان می‌شود یا آگاهی از محدودیت‌ها، از نقایص شخصیتی و نتوانستن‌های‌مان. بدون این آگاهی شاید چیزی بیشتر از حیواناتی سرخوش و بی‌قیدوبند نباشیم و زندگی‌های‌مان از دیدگاه هستی‌شناسانه سطحی ارزیابی خواهد شد