بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

آنچه باعث شده به راهروی بسیار باریک‌تری از گزینه‌ها سوق داده شویم ــ که چندان تضمینی هم ندارند ــ این است که خوب نمی‌دانیم واقعاً در پی چه هستیم و تصوری نسبتاً متعارف و سطحی از بازار کار داریم.

هرچه دقیق‌تر و ژرف‌تر در علائقمان غوطه‌ور شویم، بیشتر احتمال دارد که دریابیم علائق ما و جنبه‌های لذت‌بخشِ مرتبط با آن‌ها در گسترهٔ وسیع‌تری از مشاغل یافت می‌شوند که تاکنون اصلاً فکرش را نکرده‌ایم.

بنابراین تفاوت بین ذهن خلاق و ذهن فاقد خلاقیت این نیست که شخص خلاق افکاری متفاوت در سر دارد، بلکه شخص خلاق درونیات ذهنی‌اش را جدی‌تر می‌گیرد. آنچه به آنان امکان می‌دهد این کار را بکنند، ویژگی‌ای است که امرسون بسیار آن را عزیز می‌دارد: قابلیت مقاومت در برابر ترس از تحقیر شدن.

از این رو کاملاً منطقی و قابل‌درک است که ندانیم باید سراغ چه کاری برویم. و در واقع اینکه متوجه شویم جواب این پرسش را نمی‌دانیم یکی از نشانه‌های مهم بلوغ است، به‌جای اینکه با این فکر آزارنده بر خودمان رنج‌های بسیار تحمیل کنیم که قاعدتاً باید جواب این سؤال را بدانیم.

احتمالاً مردم در ستایش شما ترانه نمی‌سرایند؛ به قله‌ها دست نخواهید یافت؛ یک‌تنه جهان را دگرگون نخواهید کرد؛ بسیاری از خیال‌بافی‌های اولیه‌تان را در مورد کار و شغل کنار خواهید گذاشت. اما می‌دانید که با تعهد و کرامت کارتان را انجام می‌دهید و به شکلی خاموش، رشدیافته و بدون اینکه لزوماً برقی در چشمانتان بدرخشد حقیقتاً به‌قدر کافی عاشق کارتان هستید. و همین خودش دستاوردی بسیار عظیم است.

این که ایده‌ای تاکنون عملی نشده است به این معنا نیست که ایدهٔ خوبی نیست. آنچه باعث می‌شود یک ایده خوب باشد این است که با حس خودمان از چیزهایی که دوست داریم و لذت می‌بریم، پیوند نزدیک و دقیق و روشنی داشته باشد

باید نقش مشروع و لازمِ شکست را بپذیریم و به خودمان مجال دهیم که تا مدت‌ها کارها را ناکامل و سرشار از نقایص انجام دهیم؛ این بهایی است که باید بپردازیم تا روزی از روزها در چندین دههٔ آتی عمرمان فرصتی بیابیم و کاری را به سرانجام برسانیم که دیگران باز از منظر خودشان موفقیتی خودبه‌خودی حسابش کنند.

آیا تصورش را هم می‌توانید بکنید که عمدهٔ یک سال باقی‌مانده را صرف کار کنید؟ اگر شغلتان چه ویژگی‌هایی داشته باشد چنین احساسی خواهید داشت؟

حسادت نیز راهنمای بسیار مهم و حتی غیرمنتظره‌تری محسوب می‌شود. واکنش طبیعی نسبت به احساس حسادت، احساس شرم است. اما اگر هنگام حسادت ورزیدن دچار آشفتگی و شرمساری شویم، این کار باعث می‌شود آن‌ها را سرکوب کنیم؛ بدین ترتیب دیگر نمی‌توانیم برخی درس‌های بسیار مهم را بیاموزیم که در آن‌ها نهفته است. با اینکه حسادت احساسی ناخوشایند است، اما روبه‌رو شدن با این عاطفه یکی از لازمه‌های اجتناب‌ناپذیر است برای تعیین یک مسیر شغلی خوب؛ حسادت نوعی فراخوان به عمل است که باید به آن توجه نشان داد، زیرا دربردارندهٔ پیام‌های تحریف‌شده‌ای است که وجوه پراهمیت اما آشفته‌ای از شخصیت ما را برایمان روشن می‌کند که به ما می‌گویند با بقیهٔ زندگی‌مان باید چه کنیم.

ما باید ندایی را در درون خویش بگنجانیم که بین دستاوردها و مهرورزی فرق بگذارد: که به ما همواره یادآوری کند حتی وقتی ناکام می‌شویم کماکان ارزش دوست داشته شدن داریم، که پیروز شدن فقط یکی از جنبه‌های هویت ماست، که لزوماً مهم‌ترین جنبه نیز به حساب نمی‌آید.

در ذهن بخش عظیمی از مردم این تصور مبهم اما نسبتاً درست حک شده است که در اصل این قدرت را دارند که کاری واقعاً تاریخ‌ساز به انجام برسانند، ولی اگر از آنان بپرسیم نمی‌توانند دقیقاً بگویند چه کاری و چگونه. ما شدیداً نیازمند منابع راهنماگرِ غنی‌تری هستیم.

آلام و مشقّاتِ انتخاب، امری خلاف قاعده و نابهنجار نیست؛ بلکه یکی از یقینی‌ترین و تلخ‌ترین جنبه‌های زندگی و وجود است.

ما لزوماً نسبت به همهٔ کسانی که داشته‌هایشان از ما بیشتر است حسادت نمی‌کنیم. بلکه به کسانی حسادت می‌ورزیم که به ما یاد داده‌اند خود را با آن‌ها مقایسه کنیم؛ در حالی که خود را از جهاتی با آنان برابر می‌دانیم

هر گاه به غریبه‌ای بربخوریم در واقع با یک غریبه روبه‌رو نیستیم، بلکه با کسی روبه‌رو هستیم که، علی‌رغم شواهد ظاهری که برخلاف این را می‌گویند، به‌لحاظ درونی بسیار شبیه ما هستند؛

بینش و بلوغ بسیاری می‌طلبد که این حقیقت را از یاد نبریم که هنگامی بیشترین خدمت را به دیگران می‌کنیم و بیشترین سهم را در جامعه خواهیم داشت که پرتخیل‌ترین و اصیل‌ترین جنبه‌های شخصیِ وجودمان را وارد شغلمان کنیم

یکی دیگر از موارد عام دیگر این است که به این دلیل شغل خاصی را هدف می‌گیریم که شدیداً شیفتهٔ دستاوردهای موفق‌ترین شاغلان در آن عرصه هستیم. آرزوهای شغلی خویش را با تحسینِ مثلاً بناهای زیبای مهندسِ معماری صورت‌بندی می‌کنیم که طراحی فرودگاه جدید شهر نیز به عهدهٔ او گذاشته شده است، یا بر اساس معاملاتِ جسورانهٔ ثروتمندترین مدیر مالیِ وال‌استریت، یا مطالعهٔ تحلیل‌های رمان‌نویس و ادیبی مشهور، یا پس از چشیدنِ وعده‌های تند و خوشمزهٔ رستورانِ آشپزی که جوایز بسیاری برده است. یعنی برنامهٔ شغلی خویش را با رویکردی کمال‌گرایانه برمی‌گزینیم.

رعیت یا خرده‌مالک می‌توانست چشم‌انتظار معدودی لحظات رضایت‌بخش در زندگی باشد و این لحظات بدون استثنا خارج از ساعات کار واقع بودند: مثل جشنِ هنگامهٔ درو در سال بعد یا روز عروسیِ بزرگترین پسرش که هنوز فقط شش سال دارد. از همین رو تصور همگان این بود که اگر کسی دارایی کافی داشته باشد، بی‌تردید دیگر کار نخواهد کرد.

در برخی شرایطِ تحقیرآمیز که در هر شغلی پیش می‌آیند، بسیاری از ما دچار این تصور می‌شویم که به خاطر این مشکلات حقمان است که از عشق و محبت دیگران محروم شویم. ما باید ندایی را در درون خویش بگنجانیم که بین دستاوردها و مهرورزی فرق بگذارد: که به ما همواره یادآوری کند حتی وقتی ناکام می‌شویم کماکان ارزش دوست داشته شدن داریم، که پیروز شدن فقط یکی از جنبه‌های هویت ماست، که لزوماً مهم‌ترین جنبه نیز به حساب نمی‌آید.

تنها زمانی که سرشار از انگیزهٔ درونی باشیم، قادر هستیم آن سطوح بسیار بالای انرژی و توان مغزی را از خود بروز دهیم که برای درخشیدن در میدان رقابت لازم است. کاری که معلوم شود صرفاً از سر وظیفه و تکلیف بوده، در آخر همان اندازه لنگ و ناقص خواهد بود که عشق از سر وظیفه و تکلیف چنین است.

هنگامی بیشترین خدمت را به دیگران می‌کنیم و بیشترین سهم را در جامعه خواهیم داشت که پرتخیل‌ترین و اصیل‌ترین جنبه‌های شخصیِ وجودمان را وارد شغلمان کنیم.