بریده‌هایی از کتاب شغل مورد علاقه

از خودتان بپرسید که چرا این ناتوانی‌ها و ضعف‌های شما همیشه برای دیگران مشهود نیست. آیا آنان را از سر رذالت و میل به فریب دادن و گول زدنِ دیگران پنهان می‌کنید؟ یا اینکه دلایل دیگری در کار است که کمتر شرورانه‌اند؟ شاید اصلاً تلاشی برای پنهان کردن آن‌ها نمی‌کنید. اگر ناتوانی‌های شما اغلب مواقع پنهان می‌مانند، احتمال بسیار زیادی هست که همین اتفاق برای دیگران نیز می‌افتد.

کمال‌گرایی شکلی از بی‌صبری و ناشکیبایی ست، نوعی فهم نادرست است از اینکه امور باید چگونه سر جای درستشان قرار گیرند تا مناسب رشد و ترقی باشد.

دستیابی به موفقیت تا حد زیادی منوط به اعتمادبه‌نفس است: باور به این که هیچ دلیلی وجود ندارد که موفقیت از آنِ ما نباشد. بسیار غرورشکن است که بدانیم بسیاری از دستاوردهای بزرگ حاصل استعداد یا مهارت فنی نبوده‌اند، بلکه صرفاً حاصل نوعی شادابیِ غریبِ روح اند که آن را اعتمادبه‌نفس می‌خوانیم.

ما باید نسبت به حسادت دیگران بلندنظر باشیم: زیرا سرچشمهٔ آن وجود وجهی ضعیف و شکننده در دیگران است. اما چنین اتفاقی همچنین به این معناست که لزوماً همیشه از جانب کسانی که انتظارش را داریم، تشویق و حمایت دریافت نمی‌کنیم؛ نه به این دلیل که بر خطا هستیم، بلکه اتفاقاً برحق بودنِ ما روی اعصاب دیگران است.

موفقیت شاهدی ست بر توانایی‌های ما، ولی بدون اینکه عمدی در کار باشد صادرکنندهٔ حکمی تحقیرآمیز است نسبت به جایگاه اطرافیانمان

همهٔ خانواده‌ها دارای نظام ارزشگذاری خاص خود هستند، حتی اگر آن را به‌صراحت ابراز نکنند؛ خوب است دقیق شوید که نظام ارزش‌گذاریِ شما در مورد مشاغل گوناگون چیست.

وجه تمایز جوامع مدرن با جوامع پیشین آن است که پیام‌هایی که می‌گویند کارهای عاقلانه کدام‌ها هستند، به شکلی بی‌سر و صدا منتشر می‌شوند

یک راه بسیار مرسوم برای اینکه تشخیص دهیم چه شغلی می‌تواند موردعلاقه‌مان باشد، این است که به بازدید حضوریِ صنایعی برویم که از مصرف محصولات تولیدی‌شان لذت می‌بریم. ما خروجیِ این صنایع را دوست داریم، از همین رو می‌خواهیم به‌شکل تخصصی در ورودیِ این صنایع نیز سهیم باشیم.

یک شغلِ به‌قدر کافی خوب دارای طیف کاملی از نقایص معمول است: گاهی اوقات حوصله‌مان را سر می‌برد، جنبه‌های پرزحمت و مأیوس‌کننده دارد؛ گاهی اوقات اضطراب‌آور است؛ هر از چند گاهی مجبور می‌شوید مورد قضاوت کسانی قرار گیرید که اصلاً برایشان احترام قائل نیستید؛ از شایستگی‌های شما به‌طور کامل استفاده نمی‌شود؛ تا وقتی در آن شغل هستید هرگز پولدار نخواهید شد؛ گاهی اوقات با اینکه نمی‌خواهید اما باید از کناره‌های کار بزنید؛ مجبورید با افرادی نسبتاً آزارنده مودب باشید؛ ایده‌های بی‌نظیرتان همواره جدی گرفته نمی‌شوند؛ برخی رقبای شغلی‌تان احتمالاً از شما جلو خواهند زد و روزهایی پیش خواهد آمد که از خودتان می‌پرسید اصلاً چرا از اول مرتکب این حماقت شدید که وارد این شغل شوید. اما وقتی شغلی به‌قدر کافی خوب داشته باشید، جنبه‌های مثبت فراوانی نیز در کار خواهند بود. دوستانی صمیمی پیدا می‌کنید؛ گاهی اوقات واقعاً از کار به هیجان می‌آیید؛ بسیار پیش می‌آید که به تلاش‌های بی‌دریغ شما توجه می‌شود و پاداش می‌گیرید؛ ارزش کلیِ جهت‌گیریِ کاریِ خودتان و همکارانتان را تحسین می‌کنید؛ با اینکه روزهای فراوانی خسته از سر کار می‌آیید، اما احساس می‌کنید کاری را به خوبی به سرانجام رسانده‌اید.

مفهوم «به‌قدر کافی خوب» برای این ابداع شد که دیگر شرمسار نباشیم که چرا نتوانستیم در حد ایده‌آلی ظاهر شویم که ما را دچار عذاب کرده و حتی نتیجه‌بخش هم نیست. این مفهوم می‌گوید بسیاری از اتفاقاًتِ واقعاً مهم در شرایطی بسیار پایین‌تر از شرایط بی‌نقص و بی‌مشکل رخ می‌دهند.

در بخش عمده‌ای از تاریخ بشر، این سؤال که آیا به شغلمان علاقه داریم یا نه، به‌نظر همگان سؤالی خنده‌دار یا عجیب و غریب می‌آمد. ما به کاشت زمین و پرورش حیوانات پرداختیم، در معادن عرق ریختیم و لگن‌های ادرار را خالی کردیم. ما رنج کشیدیم. رعیت یا خرده‌مالک می‌توانست چشم‌انتظار معدودی لحظات رضایت‌بخش در زندگی باشد و این لحظات بدون استثنا خارج از ساعات کار واقع بودند: مثل جشنِ هنگامهٔ درو در سال بعد یا روز عروسیِ بزرگترین پسرش که هنوز فقط شش سال دارد. از همین رو تصور همگان این بود که اگر کسی دارایی کافی داشته باشد، بی‌تردید دیگر کار نخواهد کرد. طبقاتِ فرهیختهٔ رومیان باستان (که روحیاتشان قرن‌ها بر اروپا حکمفرما بود) هرگونه کار مزدی را اساساً تحقیرآمیز می‌دانستند. این نکته بسیار گویاست که واژه‌ای که برای اشاره به کسب و کار استفاده می‌شد نگوتیوم بود: این واژه به‌صورت تحت‌الفظی یعنی «فعالیت غیرلذت‌بخش». تن‌آسایی، به معنای فراغت از هرگونه کار دردسرساز، تنها اصل زندگیِ کامیابانه بود؛ مثل شکار رفتن یا برگزاری مهمانی‌های شبانه.

توماس گری شاعر انگلیسی (۱۷۱۶ ــ ۱۷۷۱) در قبرستان روستایی کوچک ایستاده بود و در حالی که به سنگ‌قبرهای کارگران مزرعه چشم دوخته بود غمگنانه به استعدادهایی می‌اندیشید که فرصت بروز نیافتند. از خود می‌پرسید اینان که بوده‌اند و اگر اوضاع جهان بهتر می‌بود می‌توانستند چه شوند

برخی افراد برای آرام شدن چیزی می‌نوشند یا بیرون می‌روند و می‌دوند. اما شما فکر کردن را ترجیح می‌دهید.

شاید همگان این‌طور نبینند، اما پول در آوردن برای شما لذتی فکری است. از این لذت می‌برید که نیازهای مشتریانتان را بهتر از خودشان درک می‌کنید؛ لذت می‌برید که برای مشکلی راه‌حل بیابید که دیگران حتی هنوز متوجه وجودش نشده‌اند و نیازمند راه‌حل است. این واقعیت برایتان خوشایند است که پول درآوردن با مجموعه‌ای از فضایل و توانایی‌های واقعی سر و کار دارد: درک بالا، سخت‌کوشی، کارآمدی، نظم و انضباط، احتیاط.

هر شخصی که به او حسادت می‌ورزیم، دارای قطعه‌ای از پازلی است که وقتی کامل شود آیندهٔ محتمل ما را به تصویر می‌کشد.

چه اندوهناک است که مرتب از کنار این واقعیت می‌گذریم که ما پیشاپیش در درونمان واجد این توانایی هستیم که به پردازش و تحلیل عظیم‌ترین امور هستی بپردازیم.

شغلی رضایت‌بخش است که به‌نحوی ظریف و غیرمستقیم اما کلیدی تقریباً واجد پژواک‌هایی از لذاتی باشد که پیش از این در کودکی آن‌ها را تجربه کرده‌ایم.

و در عین حال با خودمان می‌گوییم کاش فردِ پرسش‌گر ما را به حال خودمان بگذارد و با سؤال‌هایش به کس دیگری احساس بی‌کفایتی القا کند.

هرودوت گزارش می‌کند که رسم بود در آخر جشن‌های مصریان، هنگامی که عیاشان در پرشورترین احوال خویش بودند، خدمتکاران وارد سرسرای بزم شوند و اسکلت‌هایی را سوار بر تخت روان از میان جمع بگذرانند.

بینش مهم وینیکات این بود که اندوه والدین از یک جای خاص ناشی می شود: آنان بیش از حد تلاش می‌کنند. وی برای یاری به آن‌ها مفهوم جذاب و بسیار کاربردیِ «والدینِ به‌قدر کافی خوب» را ابداع کرد. وی تأکید کرد که فرزندان نیاز به والدینِ ایده‌آل ندارند. بلکه بیشتر نیازمندِ پدر و مادری خوب، نسبتاً نجیب، اغلب خیرخواه و عموماً ــ و نه همیشه ــ صمیمی و منطقی هستند.