بریده‌هایی از کتاب سیصد و شصت و پنج روز در صحبت مولانا

یعقوب‌صفت که‌بْوَد / کز پیرهنِ یوسف او بُوی پسر جوید / خود نورِ بصر یابد

آدمی‌خوارند اغلب مردمان از سلام علیکشان کم جو امان یک سلامی نشنوی ای مرد دین که نگیرد آخرت آن آستین از دهان آدمی خوش مشام من سلام حق شنیدم و السلام زان سلام او سلام حق شده است کآتش اندر دودمانِ خود زده است مثنوی در آن سلامِ مستی است که مولانا نه تنها دام نمی‌نهد بلکه خود را به دام معشوق می‌اندازد تا با او چه رفتار کند. ای نیست کرده هست را بشنو سلام مست را مستی که هر دو دست را پابندِ دامت می‌کند