بریده‌هایی از کتاب فقر احمق می کند

شان، مانند بسیاری دیگر از افرادی که در این شرایط قرار می‌گیرند، از همه نصیحتی مشابه را می‌شنید: بیشتر از این خودت رو غرق نکن. دیگه قرض نگیر. هزینه‌هات رو به حداقل برسون. شاید کم‌کردن بعضی هزینه‌ها سخت باشه، اما بعد از یه مدت می‌فهمی چطور باید این کار رو بکنی. بدهی‌های قدیمت رو هر چه سریع‌تر تسویه کن. این‌طوری، وقتی بدهی جدیدی ایجاد نکنی، پرداختی‌هات قابل کنترل می‌شه. بعد از اون حواست رو جمع کن که دوباره دخلت از خرجت کمتر نشه. هزینه‌ها و قرض‌هات رو فکرشده انجام بده. سمت چیزهای لوکسی که از پس هزینش برنمیای نرو. اگه مجبور شدی قرض بگیری، به این فکر کن که قراره چجوری پسش بدی.

بی‌پول‌شدن روی زندگی شخصی‌اش هم اثر گذاشته بود. بعضی مواقع چون پول کافی نداشت کمتر از سهمش پول می‌داد. دوستانش درکش می‌کردند، اما او بازهم حس بدی داشت.

می‌گفت «همیشه اندازهٔ یک ماه بیشتر از اندازهٔ پولی است که داری».

همین برنامه‌ریزی حس خوبی به او می‌داد، و البته تعجبی هم نداشت. هر چه باشد آن‌طور که ولتر مدت‌ها پیش گفته «توهم اولینِ لذت‌هاست»

اگر مورچه‌ها این‌قدر کارگران پرکاری هستند، چطور برای این‌همه گشت‌وگذار وقت دارند؟(۱)

) فشار زمانی ذهن را متمرکز کرده و ما را بر آن می‌دارد که تلاش‌های گذشته را تجمیع کرده و یک خروجی فوری ارائه دهیم.

زمانی‌که به یکی از همکاران اقتصاددانمان از مطالعه‌مان دربارهٔ کمیابی گفتیم، پاسخ داد «علم کمیابی قبل از اینم وجود داشته. شاید اسمشو شنیده باشین. بهش می‌گن علم اقتصاد». البته که حق با او بود. علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است

تسخیر توجه به‌وسیلهٔ کمیابی نه‌تنها آنچه را که می‌بینیم و سرعت دیدنش را تحت تأثیر قرار می‌دهد، بلکه شیوهٔ تفسیر ما از جهان را نیز دگرگون می‌کند.

کار کسی واقعاً نتیجه‌بخش خواهد بود که تمام روزش را با کار پر نکند، بلکه سلانه‌سلانه و با آرامش به‌سمت کارش برود.

در امان ماندن از دام کمیابی نیازمند چیزی بیش از فراوانی است. برای در امان ماندن فراوانی‌ای لازم است که، حتی بعد از هزینهٔ بیش‌ازاندازه یا اهمال‌کاری، همچنان جای خالی مورد نیاز برای کنترل شوک‌ها را فراهم کند. آن‌قدری فراوانی که حتی پس از اهمال‌کاری شدید نیز همچنان زمان کافی برای برآمدن از پس یک ضرب‌الأجل غیرمنتظره را داشته باشیم. خارج‌ماندن از دام کمیابی نیازمند جایی خالی است تا بتوانیم با شوک‌هایی که جهان اطراف برایمان پیش می‌آورد و مشکلاتی که خودمان موجبش می‌شویم کنار بیاییم.

«انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است». (۲۶)

هنری دیوید ثورو گفته «انسان به اندازهٔ چیزهایی که می‌تواند نادیده بگیرد ثروتمند است».

کمیابی فی‌نفسه زنجیری است تشکیل شده از چندین دغدغهٔ مهم

«زمانی‌که بدانید اراده تنها به یادگیریِ شیوهٔ کنترل توجه و تفکرتان مربوط است، می‌توانید اقدام به افزایشش کنید»

وقتی کمیابی یک قسمت از زندگی را فرامی‌گیرد، توجه و نیروی تفکر کمتری برای قسمت‌های دیگرش خواهیم داشت.

حقیقت این است که مطالعات نشان داده که صحبت با تلفن همراه در هنگام رانندگی می‌تواند خطرناک‌تر از رانندگی با سطح الکل بیش از حد مجاز باشد.

کمیابی تیزبینی‌مان را کاهش می‌دهد، افکار نوآورانه‌مان را کمتر می‌کند، و باعث می‌شود کنترل کمتری روی خود داشته باشیم

کمیابی نه‌تنها یک محدودیت فیزیکی، که یک ذهنیت است.

علم اقتصاد درواقع مطالعهٔ شیوهٔ به‌کارگیری ابزار محدود برای رسیدن به خواسته‌های نامحدود است، شیوهٔ مدیریت کمیابی فیزیکی از سوی افراد و جوامع

کمیابی کارکردی ناخودآگاه دارد. کمیابی توجه را تسخیر می‌کند، چه صاحب ذهن بخواهد چه نخواهد.