بریده‌هایی از کتاب زنان و قدرت

اما به‌خوبی آگاه بود هرچه در سلسله مراتب شغلی بالاتر برود، صورت‌های زنانه کمتری می‌بیند.

بی‌تردید "زن‌ستیزی" یکی از شیوه‌های توصیف وضعیت جاری است. (اگر به یک برنامهٔ تلویزیونی بحث و گفت‌وگو بروی و بعد یک خروار توییت دریافت کنی که زنانگی‌ات را با انواع و اقسام سبزیجات گندیده مقایسه کنند، به‌سختی می‌شود واژهٔ مناسب‌تری یافت.) اما اگر بخواهیم حقیقت امر را درک کنیم که زنان، حتی وقتی به سکوت واداشته نمی‌شوند، همچنان ناچارند بابت شنیدن شدن بهای بسیار گزافی بپردازند

اگر زنان را کاملاً داخل ساختارهای قدرت نمی‌بینند، قطعاً قدرت را باید بازتعریف کنیم، نه زنان را.

نکتهٔ اول اینکه زن باشید فرق چندانی نمی‌کند کدام خط را دنبال کنید، اگر به خودتان جرأت بدهید و وارد قلمرو مرسوم مردان شوید، درهرصورت ناسزاها به سویتان می‌آید. به‌خاطر آنچه می‌گویید نیست، فقط به‌خاطر این است که می‌گویید. و این امر با جزئیاتِ خود تهدیدها همخوانی دارد.

اگر به برخی از زنانی که "از پسش برآمده‌اند" نگاه کنیم، می‌بینیم که شگردها و ترفندهای پشت موفقیتشان محدود نمی‌شود به تقلید سبک و اصطلاحات مردانه. چیزی که میان بسیاری از این زنان مشترک است توانایی تبدیل نمادهای ضعف زنانه به امتیاز است.

وقتی زن‌ها هدف این جور رفتارها هستند، از راه‌حل خیرخواهانه‌ای که پیشنهاد می‌شود درست همان نتیجه‌ای به دست می‌آید که فحاش‌ها می‌خواهند؛ یعنی سکوت. به شما گفته می‌شود "با فحاش‌ها هم‌کلام نشو. به آنها توجهی نکن؛ این همان چیزی است که می‌خواهند. فقط سکوت کن و آنها را “بلاک” کن". بازگویی مکرر و عجیب همان نصیحت قدیمی "بسوز و بساز" به زنان، و قلدرها را رها می‌کند تا بدون هیچ چالش و هماوردی زمین بازی را اشغال کنند.

نمی‌شود زنان را به‌راحتی در ساختاری جا داد که از پیش مردانه تدوین شده است؛ باید ساختار را تغییر داد

"زن باید با همان نجابتی از آشکار کردن صدایش بر غریبه‌ها پرهیز کند که از کَندن رخت تنش پرهیز می‌کند".

جالب توجه است که نسبت زنان در شورای ملی عربستان سعودی بیشتر از کنگرهٔ آمریکا است. سخت می‌شود از برخی از این ارقام اظهار تأسف نکرد و برای بقیه کف نزد، و جا دارد گفته شود بخش زیادی از ارقام برمی‌گردد به نقش زنان در رواندای پس از جنگ داخلی. اما برایم جای سؤال دارد آیا در بعضی جاها حضور تعداد زیادی از زنان در پارلمان به این معنی است که پارلمان جایی است که قدرت نیست.

اما بخش عمدهٔ آن معطوف به واداشتن زنان به سکوت است. "خفه شو زنیکه" ترجیع‌بند تقریبا رایجی است. یا تهدید می‌کند که نفس زن‌ها را می‌بُرد. "آخر سرت رو می‌برم و ترتیبش رو می‌دم" یکی از توییت‌هایی بود که گرفتم. "ماده‌خوک بی‌سر" اسم توییتری کسی بود که روزنامه‌نگاری آمریکایی را تهدید می‌کرد. "باید زبونت رو از حلقومت کشید بیرون" توییتی بود که زن دیگری دریافت کرد.

اما هرچه بیشتر به تهدیدها و توهین‌هایی که نثار زن‌ها می‌شود نگاه می‌کنم، انگار بیشتر با همان الگوهای قدیمی که داشتم درباره‌اش حرف می‌زدم جور درمی‌آید. نکتهٔ اول اینکه زن باشید فرق چندانی نمی‌کند کدام خط را دنبال کنید، اگر به خودتان جرأت بدهید و وارد قلمرو مرسوم مردان شوید، درهرصورت ناسزاها به سویتان می‌آید. به‌خاطر آنچه می‌گویید نیست، فقط به‌خاطر این است که می‌گویید. و این امر با جزئیاتِ خود تهدیدها همخوانی دارد. تهدیدها فهرستی کمابیش پیش‌بینی‌پذیر از تعرض، ضرب‌وشتم، قتل و امثالهم را شامل می‌شوند (شاید این جمله الآن خیلی خونسردانه و در کمال آرامش به نظر برسد؛ اما اصلاً به این معنا نیست که وقتی آخر شب نثارت می‌شود ترسناک نیست)

(بافندگی همیشه از مشخصه‌های زن خوب یونانی بوده است)

در فرهنگ غرب سازوکارهایی که زنان را وادار به سکوت می‌کنند چقدر عمیق ریشه دوانده است، سازوکارهایی که از جدی گرفتن آنها سر باز می‌زند، و آنها را از مراکز قدرت جدا می‌کند

به‌خوبی آگاه بود هرچه در سلسله مراتب شغلی بالاتر برود، صورت‌های زنانه کمتری می‌بیند.

مادرم وقتی متولد شد که زنان در انتخابات پارلمانی بریتانیا حق رأی نداشتند. آن‌قدر عمر کرد که یک نخست‌وزیر زن را به چشم دید

در سراسر ادبیات کهن مدام بر اقتدار صدای بم مردانه در مقایسه با صدای زنانه تاکید شده است. به‌گفتهٔ صریح و روشن یک رسالهٔ علمی قدیمی، صدای بم نشانگر شجاعت مردانه و صدای زیر نشانگر بزدلی زنانه است. سایر نویسنده‌های ادبیات کلاسیک مصرانه معتقد بودند که صدا و زنگ صدای زنان همیشه تهدیدی است که نه‌فقط صدای خطیب مرد، بلکه ثبات اجتماعی و سیاسی، و سلامت کل کشور را بر هم می‌زند.

چرا "مردفهم کردن" طنینی همه‌پسند پیدا کرده (به‌رغم نفرت شدید بسیاری از مردان از این واژه)؟ این واژه درست می‌زند به هدف چون مستقیم به همان "جدی گرفته نشدن" اشاره دارد

نمی‌شود زنان را به‌راحتی در ساختاری جا داد که از پیش مردانه تدوین شده است؛ باید ساختار را تغییر داد.

اگر زنان را کاملاً داخل ساختارهای قدرت نمی‌بینند، قطعاً قدرت را باید بازتعریف کنیم، نه زنان را.

بخش عظیمی از انرژی فمنیست‌های امروزی بیهوده صرف شده است تا ثابت کنند این زنان جنگجو زمانی وجود داشته‌اند، با تمام احتمالات فریبندهٔ جامعه‌ای در دل تاریخ که واقعاً خودِ زنان برای زنان اداره‌اش می‌کردند.