بریده‌هایی از کتاب زنان و قدرت

در فرهنگ غرب سازوکارهایی که زنان را وادار به سکوت می‌کنند چقدر عمیق ریشه دوانده است، سازوکارهایی که از جدی گرفتن آنها سر باز می‌زند، و آنها را از مراکز قدرت جدا می‌کند

به‌خوبی آگاه بود هرچه در سلسله مراتب شغلی بالاتر برود، صورت‌های زنانه کمتری می‌بیند.

مادرم وقتی متولد شد که زنان در انتخابات پارلمانی بریتانیا حق رأی نداشتند. آن‌قدر عمر کرد که یک نخست‌وزیر زن را به چشم دید

چرا "مردفهم کردن" طنینی همه‌پسند پیدا کرده (به‌رغم نفرت شدید بسیاری از مردان از این واژه)؟ این واژه درست می‌زند به هدف چون مستقیم به همان "جدی گرفته نشدن" اشاره دارد

نمی‌شود زنان را به‌راحتی در ساختاری جا داد که از پیش مردانه تدوین شده است؛ باید ساختار را تغییر داد.

اگر زنان را کاملاً داخل ساختارهای قدرت نمی‌بینند، قطعاً قدرت را باید بازتعریف کنیم، نه زنان را.

بخش عظیمی از انرژی فمنیست‌های امروزی بیهوده صرف شده است تا ثابت کنند این زنان جنگجو زمانی وجود داشته‌اند، با تمام احتمالات فریبندهٔ جامعه‌ای در دل تاریخ که واقعاً خودِ زنان برای زنان اداره‌اش می‌کردند.

در اکثر موارد، زن‌هایی که به تصویر کشیده می‌شوند از قدرت استفاده نمی‌کنند، سوءاستفاده می‌کنند. از طرق نامشروع به قدرت می‌رسند، که منجر می‌شود به هرج‌ومرج، به ازهم‌پاشیدگی کشور، به مرگ و ویرانی. دورگه‌های اهریمنی، که از منظر یونانی‌ها اصلاً زن نیستند.

زندگی واقعی، زنان دوران باستان از حقوق سیاسی رسمی، و اندک استقلال اقتصادی یا اجتماعی برخوردار نبودند؛ در برخی شهرها، از جمله آتن، زنان "محترمِ" متأهلِ طبقهٔ ممتاز به‌ندرت بیرون از منزل دیده می‌شدند. اما نمایشنامه‌های آتنی به‌طور اخص، و تخیل یونانی به‌طور اعم، مجموعه‌ای از زنان فراموش‌نشدنی را به تخیلات ما پیشکش می‌کنند: مده‌آ، کلایتمنسترا، آنتیگونه و بسیاری دیگر.

اما هرچه بیشتر به تهدیدها و توهین‌هایی که نثار زن‌ها می‌شود نگاه می‌کنم، انگار بیشتر با همان الگوهای قدیمی که داشتم درباره‌اش حرف می‌زدم جور درمی‌آید. نکتهٔ اول اینکه زن باشید فرق چندانی نمی‌کند کدام خط را دنبال کنید، اگر به خودتان جرأت بدهید و وارد قلمرو مرسوم مردان شوید، درهرصورت ناسزاها به سویتان می‌آید. به‌خاطر آنچه می‌گویید نیست، فقط به‌خاطر این است که می‌گویید.