بریده‌هایی از کتاب زنان و قدرت

نقش روی این گلدان آتنی متعلق به قرن ششم آتنا را نشان می‌دهد که مستقیم از سر زئوس زاده می‌شود، در حالی که سایر خدایان و الهه‌ها نظاره‌گرند. بلاهت آشکار این اسطورهٔ یونانی حاوی نکته‌ای مهم و ناخوشایند است: در دنیایی کامل و بی‌نقص حتی برای زادوولد نیز به زنان نیاز ندارید (موزهٔ هنرهای زیبای بوستون).

گروهی خشن‌تر و نظامی‌تر از اهالی صلح‌جوی سرزمین زنان، که دنیای متمدن یونان و مردان یونانی همیشه در معرض خطر تاخت‌وتاز این لشکر مخوف قرار داشتند. بخش عظیمی از انرژی فمنیست‌های امروزی بیهوده صرف شده است تا ثابت کنند این زنان جنگجو زمانی وجود داشته‌اند، با تمام احتمالات فریبندهٔ جامعه‌ای در دل تاریخ که واقعاً خودِ زنان برای زنان اداره‌اش می‌کردند.

استعاره‌های مشترکی که برای دسترسی زنان به قدرت به کار می‌بریم -در را زدن، دژ را فتح کردن، سقف شیشه‌ای را شکستن، یا برایشان قلاب گرفتن- از هر لحاظ تأکید دارند که زنان خارج از دایرهٔ قدرت‌اند.

ما هیچ الگویی نداریم که نشان دهد زن قدرتمند چه شکلی است، غیر از اینکه بیشتر شبیه مردهاست. کت‌وشلوار مقرر، یا دست‌کم شلوار، که بسیاری از زنان سیاستمدار غربی می‌پوشند، از آنگلا مرکل گرفته تا هیلاری کلینتون، شاید راحت و کاربردی باشد؛ شاید علامت امتناع از رخت‌آویز شدن باشد، آنچه سرنوشت بسیاری از زنان سیاستمدارهاست؛ اما از سویی شگرد ساده‌ای است -مثل پایین آوردن زنگ صدا- تا ظاهر مؤنث‌ها بیشتر شبیه مذکرها شود، تا برازندهٔ نقش قدرت شوند.

باید دربارهٔ اصول و قوانین عملکرد بلاغی‌مان بنیادی‌تر فکر کنیم. منظورم پاسخ قدیمی و دم‌دستی "هرچه باشد، زنان و مردان به زبان‌های متفاوتی صحبت می‌کنند" نیست (چون اگر چنین بود، بی‌تردید به‌خاطر این بود که زبان‌های متفاوتی یادشان داده‌اند). و قطعاً منظورم این نیست پیشنهاد کنم مسیر "مردان مریخی، زنان ونوسیِ" روانشناسیِ عامه‌پسند را پیش بگیریم. به‌گمان من، اگر می‌خواهیم در وضعیت "سؤال خانم تریگز" واقعاً پیشرفتی حاصل شود، باید برگردیم به اصول اولیهٔ ماهیت اقتدار کلام، چه مؤلفه‌هایی دارد، و از کجا یاد گرفته‌ایم اقتدار را در صدا تشخیص دهیم.

به بیان صریح، تقلید زنان از مردان شاید راه‌حلی سریع باشد، اما تا بطن مشکل نمی‌رود.

وقتی پای مردها در میان باشد می‌توانید چهره‌های ناصاف یا چروکیده‌ای را که حاکی از خردمندی پیرانه‌سر است اضافه کنید، اما قضیهٔ زن‌ها باشد "تاریخ مصرفشان" گذشته است.

جیمز در جایی دیگر دوباره گفت: " به نام خانه، فرزند، آینده، و عزت وطنمان، اجازه ندهیم زنان این‌گونه شوند!"

معیارهای مطلوب سخنوری آمریکایی، از آواز خانگی دل‌انگیز صدای زنانه تعریف و تمجید می‌کردند، در حالی که با کاربرد آن در دنیای بزرگ‌تر کاملاً مخالف بودند.

جیمز تأکید داشت زبان تحت تأثیر زنان آمریکایی در خطر تبدیل شدن به یک "مِن‌مِن نامفهوم یا ملغمهٔ درهم‌برهم کلی، ملچ‌ملچ گنگ یا غرولند یا ناله" است؛ مثل صدای "موموی گاو، عرعر خر، واق‌واق سگ" به گوش خواهد رسید.