بریده‌هایی از کتاب دلهره های کودکی

ما امروزه این را می‌دانیم و همچنین آگاهیم که مسئلهٔ سرکوب احساسات می‌تواند با تخلیهٔ احساساتی که در زمان آسیب‌دیدگی اصلی انباشته شده‌اند درمان شود. در طول این روند، خاطرات ناخودآگاه از اتفاقات واپس‌رانده، که اغلب فرد را به کارهای مخرب وامی‌دارد، می‌تواند به خاطرات خودآگاه تبدیل شود و در آینده در دسترس ما قرار گیرد تا نیازهای واقعی خود را با روشی مسالمت‌آمیز برآورده سازیم. با این عمل، برون‌ریزی کورکورانه به پایان می‌رسد. افرادی که تحت چنین درمان‌هایی قرار می‌گیرند نه‌تنها به خودشان کمک می‌کنند، بلکه پیشگامان واقعی هستند در کمک به دیگران برای کسب آگاهی در مورد آزار و اذیت جسمی و روانی کودکان، که اغلب ناخودآگاه و مورد بی‌اعتنایی است. این آگاهی همان است که «ناخودآگاه جمعی» ما هزاران سال جلو فاش شدنش را گرفته است. این بزرگسالان درمان‌شده دیگر مجبور نخواهند بود از چیزی که سال‌ها قبل اتفاق افتاده فرار کنند، زیرا دیگر لازم نیست آن اتفاقات سخت و باورنکردنی را انکار کنند.

سرکوب آسیب‌های روحی در دوران کودکی ریشهٔ اصلی اختلالات روانی و جنایتکاری است.