بریده‌هایی از کتاب شکوه زندگی

همهٔ فکر و ذکرش شب پیش رو و کارهای هر ساعتش و قرارها و مداوا و وعدهٔ غذای بعدی است. هرشب با خودش می‌گوید که آیا فردا صبح می‌تواند از بستر برخیزد، صبح نگاهی به هوا می‌اندازد تا ببیند آیا می‌تواند به بالکن برود.

ناامیدی موذیانه‌ای گریبانش را گرفته است.

از بعدازظهر، گذر زمان عذاب‌آور می‌شود.

در سال‌های آشنایی‌اش با ف. بارها و بارها به این قضیه فکر کرده است و تصمیمش این بوده که بچه‌دار نشود. یا شاید هم زندگی این تصمیم را برایش گرفته است؟ با خودش گفته است یا نوشتن یا زن و فرزند؛ یا تنها ماندن یا در پیش گرفتن زندگی‌ای شبیه زندگی پدر و خواهرها.

همین که منتظر باشی، یعنی امیدت هنوز ناامید نشده است

فرانتس می‌گوید، همه‌اش مشتی کاغذباطله است، آدم باید هرازگاه بار خودش را سبک کند

تو هم از این که کنارمی راضی هستی، فرانتس؟ روزهای اول است و هیچ پرسشی پرسش نیست.