بریده‌هایی از کتاب رولت روسی و هشت داستان دیگر

آدم چیزهایی که نداره نیست، چیزهاییه که داره.

«اِیول، خداییش کاردرسته داداش. دَمِ شما گرم. اصلاً مگه می‌شه مرد تو جیبش چاقو نباشه؟ چاقو واسه مرد مثه سیبیله. حتا مهم‌تر از سیبیله. خیلی از مردا سیبیل درنمی‌آرن. مگه ندیدی داداش؟ ولی تو جیب باجَنَما و کاردرستاشون حتماً یه چاقو پیدا می‌شه.

آدم باید برای همه‌چیزش پسورد بگذارد. برای جیبش، برای کامپیوترش، برای فکرش، برای موبایلش، برای قلبش، برای ایمیلش.

نمی‌دانم تلفن چه جادویی دارد که وقتی زنگ می‌خورد، آدم فکر می‌کند حتماً باید جواب بدهد. انگار اگر جواب ندهی، اتفاق بدی می‌افتد.

زمان همه‌چیزِ آدم را عوض می‌کند؛ اعتقادات، احساسات، باورها و برداشت‌هایش از مسائل.

سکوتش مهم‌ترین سلاحش بود. آدم نمی‌تواند با موجودی که حرف نمی‌زند بداخلاقی کند.

«آدم چیزهایی که نداره نیست، چیزهاییه که داره.»

«نه، آدم یه پا نیست، یه دست نیست، یه چشم نیست، همهٔ این‌ها با همه. آدم چیزهایی که نداره نیست، چیزهاییه که داره. مرز بین آدم‌ها اعضای بدن‌شون نیست، چیزهاییه که تو ذهن‌شونه.»

کلمات از پشت کامپیوتر لحن ندارند. نمی‌دانم با چه لحنی، چه صدایی و چه حسی حرف می‌زند، ولی حس‌وحال آدم‌ها حتا از پشت کامپیوتر هم انگار منتقل می‌شود.

مریض شدن در تنهایی، از تنهایی جنگیدن سخت‌تر است.

ولی گوشی خاموش، مثل تخم‌مرغ شانسی، چشمک می‌زند. مثل پشهٔ مزاحمی توی ذهنم مدام وزوز می‌کرد.

بعضی وقت‌ها غمِ آدم‌ها منتقل می‌شود.

ناگهان روبه‌روی خودم قرار گرفته بودم و تصویر موردانتظارم را نمی‌دیدم. به این نتیجه رسیدم که من به اصرار رؤیا نیاز داشته‌ام. به این‌که او را نادیده بگیرم تا نشان دهم چیزی برایم فرقی نمی‌کند.

اما این‌بار واقعاً فرق می‌کرد. با خودم درگیر شده بودم که مهربانی با ضعف فرق دارد. همین که می‌دانستم رؤیا بر نقطه‌ضعفم دست گذاشته، نمی‌گذاشت مهربان باشم و دلم می‌خواست هر طور که هست مقاومت کنم.