بریده‌هایی از کتاب می‌خواهم شیعه شوم

حجت خدا بر ما تمام شده‌است. حجتش حسین بن علی بود که به خواست امتی لبیک گفت و آن شد که ای کاش نمی‌شد. حالا ما ماندیم و آخرین حجت خدا و ادعای کوفی نبودن، که تا ثابت نشود خبری از آمدنش نخواهد بود. خدایا می‌خواهم باورم کنی. می‌خواهم خودم را ثابت کنم، ثابت کنم که می‌توان به من اعتماد کرد. شیعه می‌شوم، شیعه امیرالمؤمنین و حتماً ظهور نزدیک است، خیلی نزدیک.

نبود عقلانیت راه را برای شیطان باز می‌کند تا احساسات ما را دستخوش تمایلات خود کند، یعنی بایدهای خدا را نباید، و نبایدهایش را باید می کند.

نبود عقلانیت در روابط یعنی نبود باید و نبایدهای الهی

اصلاح یعنی ترویج باید و نباید های الهی و داشتن مسیری مشترک با آدم‌ها، شرط این اتفاق پیدا کردن تنها یک اشتراک است و حتما لازم نیست در ابتدا این اشتراک دینی باشد، می‌توان با کسی هم مسیر بود تنها به این دلیل که او در صندلی کناری من در یک اتوبوس نشسته است. خیلی از آدم‌ها در دایره روابط‌ما جا می‌شوند باید آنها را پیدا کرد و وارد جریان نمود. برای حرکت به سمت مقصد باید آدم‌های دیگر را با خود همراه کنیم؛ در غیر این صورت، رسیدنی در کار نخواهد بود.

مهم‌ترین ادب و حیا حضور همیشگی در محضر امام است و پوشیدن لباس رزم برای اوست.‌

همین که قبول کنی کسی تو را می‌بیند با ادب می‌شوی. اصلاً قبولِ ناظرِ بیرونی با حیایت می‌کند و میزان ادب و حیا به علمِ ناظر بستگی دارد. هرچه عالم‌تر، تقوا بیشتر.

در هر شرایطی از زندگی، معیار ما باید با حق میزان شود نه با ضوابطی که خودمان بنا کرده‌ایم.

وقتی عقل شکوفا شود بین ذات انسانی، یعنی خود فرد و عملش تفاوت قائل می‌شویم در این صورت هم برای کافر حقوقی قائلیم و هم برای مسلمان. و این یعنی همان نگاه بی‌مرز امام.

وقتی تنها یک جان در بدن دارم یعنی یک فرصت؛ باید بدانم کجا خرجش کنم.