بریده‌هایی از کتاب می‌خواهم شیعه شوم

یادم باشد من به همه برای رسیدن به کمالم محتاجم، پس مثل یک محتاج با آدم‌ها برخورد کنم. برقراری رابطه را گدایی کن تا امت واحده شکل گیرد، تا برسی به امامت.

عدم ارتباط‌گیری‌ها از ضعف ایمان است. ضعف ایمان سبب می‌شود که ایجاد و ارتقای عطف با دیگران برایمان مهم نباشد.

مؤمن همان کسی است که هر کس را به خود عاقلانه ترجیح می‌دهد. مؤمن یعنی همان کسی که واقعی دوست دارد، آنکه با ادب است نه تنها در جمع که می‌شود مردم‌داری، بلکه در خلوت.

اینکه ایمان داشتن یا نداشتن انسان‌های دنیا برایمان مهم نیست، یعنی خبری از عقل نیست. یعنی نمی‌دانم چه منفعتی در با ایمان شدن همه مردم عالم است.

امیرالمومنین علیه السلام می‌فرمایند: مؤمن کسی است که وقتی با او روبه‌رو می‌شوی غم و غصه‌هایت را فراموش کنی. آیا من غم و غصه را از دل کسی برده‌ام؟ آیا مهارت درست گفتن را دارم؟ آیا می‌دانم چه رفتاری صحیح است و می‌تواند غم و غصه را ببرد؟

وقتی عاقل می‌شوی که خدا بشود همه چیزت

جوانمرد جلوه خدای رحمن (بخشنده) است زیرا خداوند خیراتش را به همه خلایق جاری می‌کند. کسانی که رحمت خدا را به دیگران جاری می‌کنند خدای رحمن نیز رحمت خود را به ایشان نازل می‌کند.

وقتی توانستی به گونه‌ای زندگی کنی که انسان‌های دیگر در زندگی‌ات سهم داشته باشند، به آنها محبت کنی بدون انتظار محبت دیدن و اینکه از آنهاطلبکار نباشی، یعنی توانستی به خدا نزدیک شوی و چون خدا برایت در زندگی مهم شده دیگر از هیچ کس توقعی نخواهی داشت.

کریم‌بودن یعنی دستگیری یعنی بلندکردن آدم‌ها با بزرگ کردنشان، با تحقیر نکردن، زیرا تحقیر آدم‌ها را زمین می‌زند. کریم‌بودن یعنی دیدن توانمندی‌ها و با اکرام است که نیازهای اصلی دیده می‌شود و چه نیازی بالاتر از بندگی و این معجزه اکرام است شکوفایی عبودیت.

قدم هشتم: رشد در برخورد با دیگران اتفاق می افتد آدمی در مواجهاتش به نداشته‌هایش پی‌می‌برد و برای خارج شدن از این فقر در پی رفع نیاز می‌رود، که این همان مسیر رشد است. یکی از مواجهات انسان در زندگی، ناملایمات است، که ما را ناخودآگاه در مسیر می‌اندازد. این طور می‌شود که از ما انسانی می‌سازد که هر چه پیش می‌رود نیازی را می‌یابد که برای رفعش باید حرکت کند. در پس هر ابتلائی نگاهی رحمت‌آمیز نهفته است که فرصت رشد ماست.