بریده‌هایی از کتاب می‌خواهم شیعه شوم

یادم باشد من به همه برای رسیدن به کمالم محتاجم، پس مثل یک محتاج با آدم‌ها برخورد کنم. برقراری رابطه را گدایی کن تا امت واحده شکل گیرد، تا برسی به امامت.

عدم ارتباط‌گیری‌ها از ضعف ایمان است. ضعف ایمان سبب می‌شود که ایجاد و ارتقای عطف با دیگران برایمان مهم نباشد.

مؤمن همان کسی است که هر کس را به خود عاقلانه ترجیح می‌دهد. مؤمن یعنی همان کسی که واقعی دوست دارد، آنکه با ادب است نه تنها در جمع که می‌شود مردم‌داری، بلکه در خلوت.

اینکه ایمان داشتن یا نداشتن انسان‌های دنیا برایمان مهم نیست، یعنی خبری از عقل نیست. یعنی نمی‌دانم چه منفعتی در با ایمان شدن همه مردم عالم است.

امیرالمومنین علیه السلام می‌فرمایند: مؤمن کسی است که وقتی با او روبه‌رو می‌شوی غم و غصه‌هایت را فراموش کنی. آیا من غم و غصه را از دل کسی برده‌ام؟ آیا مهارت درست گفتن را دارم؟ آیا می‌دانم چه رفتاری صحیح است و می‌تواند غم و غصه را ببرد؟

وقتی عاقل می‌شوی که خدا بشود همه چیزت

جوانمرد جلوه خدای رحمن (بخشنده) است زیرا خداوند خیراتش را به همه خلایق جاری می‌کند. کسانی که رحمت خدا را به دیگران جاری می‌کنند خدای رحمن نیز رحمت خود را به ایشان نازل می‌کند.

وقتی توانستی به گونه‌ای زندگی کنی که انسان‌های دیگر در زندگی‌ات سهم داشته باشند، به آنها محبت کنی بدون انتظار محبت دیدن و اینکه از آنهاطلبکار نباشی، یعنی توانستی به خدا نزدیک شوی و چون خدا برایت در زندگی مهم شده دیگر از هیچ کس توقعی نخواهی داشت.

کریم‌بودن یعنی دستگیری یعنی بلندکردن آدم‌ها با بزرگ کردنشان، با تحقیر نکردن، زیرا تحقیر آدم‌ها را زمین می‌زند. کریم‌بودن یعنی دیدن توانمندی‌ها و با اکرام است که نیازهای اصلی دیده می‌شود و چه نیازی بالاتر از بندگی و این معجزه اکرام است شکوفایی عبودیت.

قدم هشتم: رشد در برخورد با دیگران اتفاق می افتد آدمی در مواجهاتش به نداشته‌هایش پی‌می‌برد و برای خارج شدن از این فقر در پی رفع نیاز می‌رود، که این همان مسیر رشد است. یکی از مواجهات انسان در زندگی، ناملایمات است، که ما را ناخودآگاه در مسیر می‌اندازد. این طور می‌شود که از ما انسانی می‌سازد که هر چه پیش می‌رود نیازی را می‌یابد که برای رفعش باید حرکت کند. در پس هر ابتلائی نگاهی رحمت‌آمیز نهفته است که فرصت رشد ماست.

وقتی توانستی به گونه‌ای زندگی کنی که انسان‌های دیگر در زندگی‌ات سهم داشته باشند، به آنها محبت کنی بدون انتظار محبت دیدن و اینکه از آنهاطلبکار نباشی، یعنی توانستی به خدا نزدیک شوی و چون خدا برایت در زندگی مهم شده دیگر از هیچ کس توقعی نخواهی داشت.

حجت خدا بر ما تمام شده‌است. حجتش حسین بن علی بود که به خواست امتی لبیک گفت و آن شد که ای کاش نمی‌شد. حالا ما ماندیم و آخرین حجت خدا و ادعای کوفی نبودن، که تا ثابت نشود خبری از آمدنش نخواهد بود. خدایا می‌خواهم باورم کنی. می‌خواهم خودم را ثابت کنم، ثابت کنم که می‌توان به من اعتماد کرد. شیعه می‌شوم، شیعه امیرالمؤمنین و حتماً ظهور نزدیک است، خیلی نزدیک.

نبود عقلانیت راه را برای شیطان باز می‌کند تا احساسات ما را دستخوش تمایلات خود کند، یعنی بایدهای خدا را نباید، و نبایدهایش را باید می کند.

نبود عقلانیت در روابط یعنی نبود باید و نبایدهای الهی

اصلاح یعنی ترویج باید و نباید های الهی و داشتن مسیری مشترک با آدم‌ها، شرط این اتفاق پیدا کردن تنها یک اشتراک است و حتما لازم نیست در ابتدا این اشتراک دینی باشد، می‌توان با کسی هم مسیر بود تنها به این دلیل که او در صندلی کناری من در یک اتوبوس نشسته است. خیلی از آدم‌ها در دایره روابط‌ما جا می‌شوند باید آنها را پیدا کرد و وارد جریان نمود. برای حرکت به سمت مقصد باید آدم‌های دیگر را با خود همراه کنیم؛ در غیر این صورت، رسیدنی در کار نخواهد بود.

مهم‌ترین ادب و حیا حضور همیشگی در محضر امام است و پوشیدن لباس رزم برای اوست.‌

همین که قبول کنی کسی تو را می‌بیند با ادب می‌شوی. اصلاً قبولِ ناظرِ بیرونی با حیایت می‌کند و میزان ادب و حیا به علمِ ناظر بستگی دارد. هرچه عالم‌تر، تقوا بیشتر.

در هر شرایطی از زندگی، معیار ما باید با حق میزان شود نه با ضوابطی که خودمان بنا کرده‌ایم.

وقتی عقل شکوفا شود بین ذات انسانی، یعنی خود فرد و عملش تفاوت قائل می‌شویم در این صورت هم برای کافر حقوقی قائلیم و هم برای مسلمان. و این یعنی همان نگاه بی‌مرز امام.

وقتی تنها یک جان در بدن دارم یعنی یک فرصت؛ باید بدانم کجا خرجش کنم.