بریده‌هایی از کتاب می‌خواهم شیعه شوم

مهم شدن آدم‌ها ناخودآگاه منجر به کار می‌شود و کار ما را توانمند می‌کند. پس برای توانمند شدن باید بتوانیم همه را در دایره روابطمان قرار دهیم.

رمز با نشاط بودن در رشد کردن است نه عادت کردن.

از رسول خدا صلی الله علیه و اله آمده است: «رحم کنید به هر کس در زمین است تا آن که در آسمان است به شما رحم کند.»

باید سعی کرد پشت هر نیت، دین مهم باشد نه مَنِ دیندار.

هر خدمتی به بشریت، نمایی بیرونی، از رشد درونی هر فرد است.

مهم شدن آدمها به خاطر انسان بودن، نشانه شروع بالغ شدن است.

کریم یعنی یاری کننده برای اطاعت از خدا و دور کننده از پستی‌ها.

ادب در کلام مولد فعال کردن توانمندی‌های آدم‌هاست. اگر در کلاممان ادب نداشته باشیم مشکلات در نافهمی باقی می‌ماند، اصلا واضح شدن نیاز واقعی در گرو کنترل کلام است.

انعطاف و مدارا یعنی باور به اینکه خدا جبار است وجبران می‌کند همه چیز را .... با خدا که معامله می‌کنی زود می‌رسی خیلی زود ...«ان الله جبار».

یک جامعه با اشتباه ما نابود خواهد شد، اگر به جای رفع نیاز واقعی که کار کردن برای جریان رزق یک خانواده است، تکدّی‌گری را فرهنگ کنیم و این یعنی نابودی رشد و تعالی یک جامعه.

شیعه یعنی امانت‌دارِ باید و نبایدهای امیرالمومنین علیه‌السلام بودن.

رفتن به دکتری که پول اضافه نمی‌گیرد، یعنی مبارزه با رشوه‌گیری تا کارمند سالم سر جایش بماند.

وقتی توانمندی‌ای چون دعا هست مگر می‌شود نتوان برای کسی کاری کرد؟؟؟

برای مؤمن شدن باید از درب تعامل با مردم وارد شد. بنی‌آدم و ناس‌های قرآن یعنی کسانی که جز انسان بودن هیچ وجه اشتراکی با ما ندارند و این شروع زندگی مومنانه است.

طلبکار کسی است که دنیا را از منظر منافع خود می‌بیند و خود را محور همه چیز می‌داند و به اصطلاح برای خود شأنی قائل است. به همین دلیل وقتی از کسی نارسایی می‌بیند اعتراض می‌کند، ناراحت می‌شود و به او برمی‌خورد. ایمان محور زندگی را به خدا منتقل می‌کند. در این صورت فرد بی‌منیّت می‌شود.

باید خودمان را تربیت کنیم تا ما همان کسانی باشیم که ظهور را رقم می‌زنیم

یکی از دلایل عدم ظهور این است که سطح آدم‌ها نرسیده به سطحی که آرمان‌های ظهور را محقق کنند. زیرا حاضر نشده‌اند شأن بندگی خود را بپذیرند.

رشد من در زندگی کنونی و تغییر سبک و روشم، جامعه‌ای را رقم می‌زند که آدم‌هایش قطعاً مشکلات مرا در ازدواج، کار، تعاملاتشان و.... نخواهند داشت.

اگر باور کنی که امامت ناظر بر زندگی توست چه حالی خواهی داشت؟ چقدر باادب می‌شوی؟؟؟

ابتلائات در زندگی خلوص ما را محک می‌زند