بریده‌هایی از کتاب کتاب

من از که شکوه کنم؟ چون به خود ستم کردم

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم

سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

به هر تقدیر دست لفظ، از توصیف کوتاه است

باز هم باغچه از غنچهٔ پژمرده پر است شهر، از مردم دلتنگ و دل‌آزرده پر است

دنیا مرا فروخت، ولی کاش دست کم چون بردگان مرا به تماشا نمی‌گذاشت

این رقص موج زلف خروشندهٔ تو نیست این سیب سرخ ساختگی، خندهٔ تو نیست ای حسنت از تکلّف آرایه بی‌نیاز اغراق، صنعتی است که زیبندهٔ تو نیست در فکر دلبری ز من بینوا مباش صیدی چنین حقیر، برازندهٔ تو نیست شب‌های مه‌گرفتهٔ مرداب بخت من ای ماه! جای رقص درخشندهٔ تو نیست گمراهی مرا به‌حساب تو می‌نهند این کسر شأن چشم فریبندهٔ تو نیست ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

گر عقل٬ پشت حرف دل «اما» نمی‌گذاشت تردید پا به خلوت دنیا نمی‌گذاشت

شباهت تو و من هرچه بود ثابت کرد که فصل مشترک عشق و عقل، تنهایی‌ست

عشق را گفتم چرا بر من نبستی راه؟ گفت راه بر گمراه بستن نیست در آیین ما

ندارم آرزویی جز «مقام» عشق ورزیدن که از دل آخرین حبّی که بیرون می‌شود، جاه است خدایا عشق ما را می‌کشد یا زنده می‌سازد

ما برای با تو بودن عمر خود را باختیم بد نبود ای دوست گاهی هم تو دل می‌باختی

زیان اگر همهٔ سود آدم از دنیاست جدال خلق چرا بر سر زیاد و کم است

باز با گریه به آغوش تو برمی‌گردم چون غریبی که خودش را برساند به وطن تو اگر یوسف خود را نشناسی عجب است ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

از گریهٔ بر خویشتن و خندهٔ دشمن جانکاه‌تر، آهی‌ست که از دوست برآید

گر عقل٬ پشت حرف دل «اما» نمی‌گذاشت تردید پا به خلوت دنیا نمی‌گذاشت

ای که بینا شده چشم تو ز یک پیراهن

نسبت عشق به من نسبت جان است به تن تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

ای عشق! سرت سبز و دمت گرم و دلت خوش

آیینه‌ایم و غیر حقیقت نگفته‌ایم در ما به‌قدر یک سر سوزن نفاق نیست