بریده‌هایی از کتاب کتاب

دانهٔ سرخ اناریم و نگه‌داشته‌اند دل چون سنگ تو را در دل چون شیشهٔ ما

ای عمر! چیستی که به‌هرحال عاقبت جز حسرت گذشته در آیندهٔ تو نیست

اگر خیال تماشاست در سرت بشتاب که آبشارم و افتادنم تماشایی‌ست

مگذار ما هم ای دل بی‌زار و بی‌قرار چون خلق بی‌ملاحظه باشیم و بی‌حواس

خوش باد روح آنکه به ما با کنایه گفت گاهی به‌قدر صبر بلا می‌دهد خدا

به فکر پرچم تسلیم باش و نامهٔ صلح نه دوست مانده نه دشمن، دگر ستیز بس است

هر بهاری باغبان راضی به تابستان شود باید از خون دل صدها شقایق بگذرد

ای که می‌پرسی چرا نامی ز ما باقی نماند سیل وقتی خانه‌ای را برد از بنیاد برد

عشق حق داشت اگر تور نینداخت در آب برکهٔ بخت من از ماهی دلمرده پر است

تو را هوای به آغوش من رسیدن نیست وگرنه فاصلهٔ ما هنوز یک قدم است

ای آه جگرسوز! به آیینه چه گفتی؟

تو بگو من به تو مشتاق‌ترم یا تو به من؟

نه‌تنها غم؛ که لبخند سلامت‌باد مستان هم گواهی می‌دهد دنیای ما دنیای شادی نیست

در چرخش تاریخ، چه سرخورده چه سرخوش دنیا نه به جمشید وفا کرد، نه کورش

در دلم آیینه‌ای دارم که می‌گوید به آه در جهان سنگدل‌ها کاش می‌شد سنگ بود

تمام عمر کوهم خواندی و آتشفشان بودم سکوتم گرچه سر تا پا، شبی فریاد خواهم شد

من که عمری دل برای دوستان سوزانده‌ام حال باید دل بسوزاند برایم دشمنم

چشم به حیرت گشودم و تو نبودی کاش سر از خواب برنداشته بودم

حاصل رنجم چه بود؟ حسرت و افسوس کاش گل آرزو نکاشته بودم

دلخوش به جمع‌کردن یک مشت «آرزو» این «شادی» حقیر همین است زندگی