بریده‌هایی از کتاب تمام نورهایی که نمی‌توانیم ببینیم

جنگل بدون گل و گیاه محکوم به مرگ خواهد بود و آن وقت است که فقط کلاغ‌ها بر فراز درختان قارقار سر می‌دهند.

«دنبال دردسر نیستم خانم.» «به‌نظرت دست رو دست گذاشتن، نوعی دردسر نیست؟» «کاری انجام ندادن، فقط همین یک معنی را می‌دهد.» «انجام ندادن کار، یعنی هم‌دستی با آن‌ها.»

«چشمان‌تان را بگشایید و قبل از اینکه برای همیشه بسته شوند، هر چیز را که می‌توانید ببینید.»

این لحظه‌های غیرقابل‌باور برای خداوند چقدر طول می‌کشد. یک میلیاردم ثانیه؟ زندگی هر موجودی مثل یک جرقه است که به‌سرعت در تاریکی محو می‌شود. به گمانش حقیقت این باشد.

سعی دارد ترس را کنار بگذارد. سعی دارد گرسنگی و پرسش‌ها را هم کنار بگذارد. باید خودش را مثل حلزون‌ها لحظه به لحظه و سانتی‌متر به سانتی‌متر به زندگی عادت بدهد.

و ماری لاورا صدای خانم مانک را می‌شنود که می‌گوید: «هیچ‌وقت نباید از باور دست بکشی.»

«بعضی چیزها آن‌قدر کوچک و با ارزش هستند که فقط مردانی با اراده‌ی قوی می‌توانند در برابر آن‌ها ایستادگی کنند.»

«خانم! شما هرگز باورتان را از دست نمی‌دهید؟ هیچ‌وقت دنبال علت نمی‌گردید؟» خانم مانک دستش را که به زمختی دست یک کشاورز است، به سر ماری لاورا می‌کشد: «هرگز نباید دست از امید و باورهایت بکشی، باور بسیار با اهمیت است.»

«با وفاداری زندگی کن. با شجاعت مبارزه کن و خندان از دنیا برو.»

صدای مرد فرانسوی داخل رادیو را به ذهن می‌آورد: «چشمان‌تان را باز کنید و قبل از آنکه آن‌ها را برای همیشه ببندید، چیزهای دیدنی را با آن‌ها ‌ببینید.»