بریده‌هایی از کتاب اما

بین کارهای سخت، خداحافظی از همه سخت‌تر است.

شاید بشود بدون رقص هم زندگی را ادامه داد. هستند جوانانی که ماه‌های پیاپی اوقاتشان را بدون این‌که به هیچ مجلس رقصی بروند سپری می‌کنند و جسم و روحشان هم هیچ صدمه‌ای نمی‌بیند. ولی وقتی لذت جست و خیزهای تند و موزون را بچشند در این صورت برایشان خیلی سخت می‌شود که دیگر آن کارها را انجام ندهند.

هیچ چیز به پای خوش‌قلبی‌اش نمی‌رسد. هیچ چیز وجود ندارد که بشود با خوش‌قلبی و محبت مقایسه کرد. همین محبت است که باعث می‌شود پدر عزیزم این‌طور محبوب باشد، و یا حتی ایزابلا در دل همه جا باز کند. من این‌طور نیستم. ولی ارزشش را می‌دانم و به آن احترام می‌گذارم. از این لحاظ هریت جذابیتش از من بیشتر است. آه! هریت عزیز، من تو را با هیچ‌کس دیگر در دنیا عوض نمی‌کنم. واقعاً که تو به صد تا جین فیرفاکس سرد و بی‌عاطفه می‌ارزی. و خوش به حال مردی که جای اِما را به هریت بدهد، او را خوشبخت‌ترین مرد دنیا می‌کند.

خلاصه خدا را شکر، هر طور که حساب می‌کنم می‌بینم که خوشبختیم به او بستگی ندارد، کمی زمان لازم دارم که همه چیز به روال سابق برگردد. می‌گویند هر کس در زندگی‌اش یک بار عاشق می‌شود، و خب، من، خدا را شکر، تاوان سنگینی نمی‌پردازم.

غافلگیر کردن کار درستی نیست. لذت و شادی را بیشتر نمی‌کند. حتی ممکن است ناراحت‌کننده هم باشد.

خصلت انسان‌ها به کسانی تمایل دارد که از موقعیت نسبتاً مناسبی برخوردارند، به صورتی که از شخص جوانی که بخواهد ازدواج کند و یا کسی که در حال مرگ باشد، به نیکی یاد می‌کنند.

برای افرادی مانند اِما که جوان هستند و طراوت و نشاط طبیعی دارند، هر قدر هم که شب سخت و غم‌انگیزی را پشت سر بگذارند، باز که خورشید طلوع کند روحیه و نشاط‌شان برمی‌گردد. جوانی و نشاط صبح با روحیه‌شان جور درمی‌آید و بسیار کارساز است. اگر ناراحتی و غصه به آن تلخی نباشد که چشم‌ها را باز نگه دارد، صبح که بیدار می‌شود غم و غصه کمتر و امیدواری‌ها بیشتر می‌شود.

اتفاق غم‌انگیزی بود. از زمان آمدن فرانک چرچیل به بعد آن دو هر روز را با هم گذرانده بودند. بودن او در رندالز به همه نشاط خاصی داده بود، روح و نشاط غیرقابل وصف. فکر این‌که او آمده، انتظار این‌که هر روز او را می‌بیند، دلگرمی به توجه و زیر نظر داشتن‌های او،‌ سرزندگی و شور و حالش. دو هفتۀ خوش سپری شده بود، و حالا از سر گرفتن روال عادی هارتفیلد برای اِما خیلی سخت و غم‌انگیز بود.

رقصیدن به نظر من، مثل هر هنر دیگری لذت خودش را دارد، ولی کسانی که در کنار ایستاده‌اند و تماشا می‌کنند معمولاً به چیزهای دیگر فکر می‌کنند.

دو نکته بود که ذهن اِما را تا حدودی مشغول می‌کرد. فکر می‌کرد که مبادا وظیفه‌ای که هر زن نسبت به احساسات زن دیگر دارد را زیر پا گذاشته باشد. چون او تمام احساساتش راجع به جین فیرفاکس را با فرانک چرچیل در میان گذاشته بود. احتمالاً کار درستی نکرده بود. ولی این تصورات آن‌قدر قوی بود که خودبه‌خود به زبان می‌آمد و موافقت فرانک چرچیل با اِما خودش نشان‌دهندۀ نفوذ کلام او بود، و خب نمی‌شد به همین راحتی‌ها گفت که اِما باید جلوی زبانش را نگه دارد. نکتۀ دیگری که اِما را ناراحت می‌کرد، باز هم به جین فیرفاکس مربوط می‌شد. این دیگر جای چون و چرا نداشت. ناراحتی اِما از این‌که نوازندگی و آواز جین‌ از او بهتر بود به وضوح حس می‌شد. از ته دل پشیمان شد که چرا در بچگی تنبلی کرده و بیشتر تمرین نکرده بود. به همین خاطر بود که پشت پیانو نشست و یک ساعت و نیم تمرین کرد.