بریده‌هایی از کتاب تحقیر و توهین‌شده‌ها

با دیدن قیافه‌اش، یقین می‌کردید آخرین باری که چیزی خورده باید بیست سال پیش باشد.

باید فوق‌العاده با هوش، جدی، روراست و زیبا باشد. درست است؟» ــ بله. ــ مطمئن بودم، اما اگر این‌گونه دختری است، چرا آلیوشا را که پسر بچه‌ای بیش نیست دوست دارد؟ این را برایم توضیح بدهید. مدام به آن فکر می‌کنم. ــ توضیح دادنش دشوار است کاترینا فیودورونا. خیلی سخت می‌توان حدس زد چرا آدم عاشق کسی می‌شود. درست است

دوست داشت فکر کند و حقیقت را بجوید

با من حرف زدی، البته نه حرف‌هایی توهین‌آمیز، ولی نه آن‌گونه هم که من انتظار داشتم، خیلی با بی‌تفاوتی، بی‌محبتی و به دور از هرگونه احترامی صحبت کردی... ثابت کردنش دشوار است، اما لحن گفته‌هایت کاملا روشن بود: آدم با قلبش این چیزها را حس می‌کند.

همهٔ تلاشم را می‌کنم که تو در این جامعه‌ای که این همه به آن وابسته‌ای غرق نشوی، جامعه‌ای که اعتقادهای راستینت را از تو می‌گیرد.

تمام صبح را با کاغذهایم ور رفتم، آن‌ها را دسته‌بندی و منظم کردم. به علت نداشتن کیف آن‌ها را توی یک روبالشی ریخته و این‌جا آورده بودم؛

«احمقی که از حماقت خودش آگاه است احمق نیست!» عین حقیقت است.

تصمیم دارم همه چیز را یادداشت کنم و اگر این سرگرمی را برای خودم فراهم نیاورم، بی‌شک از کسالت دق خواهم کرد.

همهٔ این‌ها تقصیر من است. غم و غصه برای خودمان می‌تراشیم و از خودمان گله‌مند می‌شویم...

این حال گهگاه به آدم‌های بزرگوار ولی حساس دست می‌دهد که به‌رغم همهٔ پاک دلی‌شان اجازه می‌دهند به‌علت اندوه و خشم از آزار دیگران لذت ببرند، دل‌شان می‌خواهد به هر بهایی که شده، حتا با توهین کردن به افراد بی‌گناه، به‌ویژه به کسانی که از همه بیش‌تر به آن‌ها نزدیک اند، عقدهٔ دل‌شان را خالی کنند.