بریده‌هایی از کتاب تحقیر و توهین‌شده‌ها

اگر می‌خواهی دیگران به تو احترام بگذارند، پیش از همه چیز به خودت احترام بگذار، این یک اصل مهم است. فقط با احترام قایل شدن برای خود است که دیگران هم ناچار می‌شوند به تو احترام بگذارند.

«احمقی که از حماقت خودش آگاه است احمق نیست!»

چه‌گونه باید این شوخی‌های زشت و زننده را در مورد خودم تحمل می‌کردم

نوشتن ارزش خاص خودش را دارد، آرامم می‌کند، آشفتگی‌ام را فرو می‌نشاند،

یک چیز را بدان، وانیا. لطف کن و تنهایم بگذار، خیلی مزاحمم هستی...

در تمام عمر با صداقت و شرافتمندانه عمل کنیم، هر چیزی هم در موردمان بگویند، هر قضاوتی هم نسبت به ما بکنند، تحت تأثیر قرار نگیریم و آشفته نشویم، از هدف‌ها و آرمان‌هامان خجالت نکشیم، نه از شور و اشتیاق فراوان‌مان و نه از اشتباه‌هامان، بلکه به راه راست‌مان ادامه دهیم

من ذاتآ و به‌خاطر موقعیت اجتماعی‌ام، جزو آن دسته از آدم‌هایی هستم که خودشان کار مثبتی انجام نمی‌دهند، بلکه برای دیگران موعظه می‌کنند.

اگر می‌خواهی دیگران به تو احترام بگذارند، پیش از همه چیز به خودت احترام بگذار، این یک اصل مهم است. فقط با احترام قایل شدن برای خود است که دیگران هم ناچار می‌شوند به تو احترام بگذارند.

به این نتیجه رسیده‌ام که در آپارتمانی کوچک و تنگ، افکار آدم هم محدود می‌شوند.

قد بلندش، پشت خمیده‌اش، چهرهٔ بی‌حالت هشتاد ساله‌اش، پالتو کهنه‌اش که درزهایش در بعضی جاها از هم شکافته بودند، کلاه گرد و این‌جا و آن‌جا فرورفته‌اش که بیست سالی از عمرش می‌گذشت و سر بی‌مویش را می‌پوشاند، با دسته مویی نه سفید بلکه زرد رنگ پس گردنش که از زیر کلاه بیرون زده بود، حرکاتش که هیچ مفهومی نداشتند انگار به وسیلهٔ فنری انجام می‌گرفتند، همهٔ این‌ها هرکس دیگری را هم که برای اولین بار به او برمی‌خورد، بی‌اراده شگفت زده می‌کرد.