بریده‌هایی از کتاب همه‌ی نام‌ها

زندگی مشترک مثل یک ذره‌بین است.

که نمی‌شود در مقابل مرگ هیچ کاری انجام داد.

از آدم‌ها هم می‌توان به‌اندازهٔ کتاب‌ها یاد گرفت.

در کشورهای پیشرفته روشی به کار می‌رود که مزایای آن اثبات شده است. آن‌ها اجازه نمی‌دهند اجساد به‌مدت چند سال و به‌طور معمول پنج سال در زیر خاک بمانند و در پایان این پنج سال، اگر به‌طور معجزه‌آسا چیزی از جسد باقی نماند و آهک زنده و کرم‌ها نتوانند آن را از بین ببرند، آن را از دل خاک بیرون می‌آورند تا جا برای مرده‌گان‌ی جدید باز شود. چنین عقیده‌ای در کشورهای پیشرفته وجود ندارد که یک قبر تا همیشه مربوط به یک نفر است و نباید به آن دست زد. انگار چون زندگی نمی‌تواند دایمی باشد، مرگ می‌تواند.

حافظهٔ انسان به‌هیچ‌وجه دوست ندارد عیب‌هایش برای دیگران عیان شود؛ بنابراین سعی می‌کند تا جاهای خالی را؛ یعنی چیزهایی را که یادش نیست، با ساخت نوعی واقعیت بدلی پُر و جبران کند

شما هنوز خیلی جوان هستید. ــ من جوان هستم؟ من تقریباً پنجاه‌ویک سال دارم. ــ شما هنوز در آغاز زندگی هستید. ــ آیا مسخره‌ام می‌کنید؟ ــ نه جدی می‌گویم. انسان تازه بعد از هفتاد سالگی عاقل می‌شود که البته دیگر فایده‌ای ندارد؛ نه برای خودش، نه برای هیچ‌کس دیگر.

«زیاد به حرف‌های من توجه نکن. گاهی از این حرف‌های مسخره می‌زنم. آدم وقتی پیر می‌شود و می‌فهمد که زمان دارد تمام می‌شود، فکر می‌کند دوای تمام دردهای دنیا در دست اوست؛ ولی احساس بطالت می‌کند؛ چون هیچ‌کس توجهی به او نشان نمی‌دهد.»

آن اشک‌ها هم به دلیل عدم تسلط بر خویشتن جاری شده و نشانهٔ چیز دیگری نبوده‌اند. چنین اتفاقاتی زیاد در زندگی می‌افتد. گاهی در زندگی پیش می‌آید که به اشک‌های‌مان اجازه می‌دهیم تا جاری شوند. بعضی وقت‌ها هم دردها و مشکلات‌مان را به اولین غریبه‌ای که می‌رسیم، می‌گوییم.

کار آسانی است که برای کرده‌ها و نکرده‌های‌مان دلایل پیدا کنیم. وقتی می‌بینیم دلیلی نداریم، سعی می‌کنیم دلیلی اختراع کنیم.

هر کسی می‌داند که هیچ چیز بیش‌تر از یک فنجان چای مرغوب، حال انسان را خوب نمی‌کند.

همان‌طور که همه می‌دانیم، ذهن انسان در خدمت بدن اوست.

آقای ژوزه تا شنبه منتظر نماند. روز بعد، بعد از تعطیل شدن اداره به خشکشویی رفت تا لباس‌هایش را بگیرد. درحالی‌که افکارش پریشان بودند، به حرف‌های کارگر با وجدان خشکشویی گوش داد که می‌گفت: «به این قسمت که رفو شده نگاه کنید، انگشتان‌تان را روی آن بکشید. آیا به‌هیچ‌وجه متوجه می‌شوید که رفو شده؟» بعضی آدم‌ها با چنین حرف‌هایی که درمورد ظواهر زده می‌شود، خودشان را راضی می‌کنند.

عکس‌های قدیمی گول‌زننده هستند. آن‌ها این توهم را در انسان به‌وجود می‌آورند که زنده هستند؛ اما این درست نیست. شخصی که به عکس او نگاه می‌کنیم، دیگر وجود ندارد.

زمان از نقطه‌نظر روانشناسی با زمان از نقطه‌نظر ریاضی، تفاوت دارد.

متأسفانه چیزی که در دنیای ناجور ما فراوان است، مغزهایی است که سعی می‌کنند دیگران را فریب دهند

«آقای ژوزه، هرگز تنهایی همراه خوبی برای انسان نیست. تمام غم‌های بزرگ، وسوسه‌های بزرگ و اشتباه‌های بزرگ همیشه درنتیجهٔ تنهایی انسان در زندگی و نداشتن دوستی است که هنگام مواجهه با مشکلاتی که فراتر از مشکلات روزمرهٔ

نمی‌توانیم ادعا کنیم که ما همه‌چیز را می‌دانیم.

در وقت‌های بسیاری یک نسیم ملایم می‌تواند تبدیل به طوفانی سهمگین شود.

اگر نمی‌توانید خوب بخوابید، دلیلش این است که بیمار هستید. یک شخص سالم، همیشه خوب می‌خوابد؛ مگر این‌که به‌خاطر اشتباهی‌که سزاوار سرزنش است، دچار عذاب وجدان باشد؛ از آن نوع اشتباهاتی که وجدان انسان نمی‌تواند فراموشش کند؛ وجدان مهم‌ترین چیز است.

اگر نمی‌توانید خوب بخوابید، دلیلش این است که بیمار هستید. یک شخص سالم، همیشه خوب می‌خوابد؛ مگر این‌که به‌خاطر اشتباهی‌که سزاوار سرزنش است، دچار عذاب وجدان باشد؛ از آن نوع اشتباهاتی که وجدان انسان نمی‌تواند فراموشش کند؛ وجدان مهم‌ترین چیز است.