بریده‌هایی از کتاب کوری

برای آنکه به جایی‌که می‌خواهی برسی، همه‌چیز به جایی‌که در آنجا هستی بسته است.

اگر یک‌روز بفهمیم که دیگر یک کار خوب و مثبت از ما ساخته نیست؛ باید شجاعت کافی برای رفتن از این جهان را داشته باشیم.

«همه ما آنچنان از مرگ می‌ترسیم که دایم سعی داریم گناه مرده‌ها را ببخشیم، گویی می‌خواهیم جلوجلو دیگران هم وقتی نوبت مرگ ما شد، از گناهان ما بگذرند.»

همیشه، کم یا زیاد، جنگیدن یک‌نوع کوری است!

«اگر نمی‌توانیم همچون آدمهای دیگر زندگی کنیم، دست‌کم سعی کنیم تا مثل حیوانات زندگی نکنیم.»

«دولت اظهار تأسف می‌کند که مجبور است باشتاب تمام وظیفه قانونی خود را در جهت حمایت از مردم در بحرانی که به‌وجود آمده به هر طریقی اعمال کند. بیماری‌ای مسری که اکنون به مرض سفید مشهور شده، بروز کرده و ما برای اینکه از شیوع بیماری جلوگیری کنیم، نیاز به همکاری و بیداری وجدان همه شهروندان داریم.

«دیروز می‌دیدیم، امروز نمی‌بینیم و فردا باز هم خواهیم دید.»

حتی در بیچارگیهای همگانی هم همیشه تعدادی از مردم نسبت به دیگران وضع بدتری دارند.

پسربچه لوچ گفت: «من هم پیش شما می‌مانم.» اما نگفت که مگر اینکه مادرم پیدا شود. این شرط را به‌زبان نیاورد. رفتار او عجیب بود و یا شاید چندان هم عجیب نبود؛ زیرا آدمهای جوان به‌سرعت می‌توانند خود را با شرایط مطابقت دهند؛ آنها تمام زندگی را پیش‌روی خود دارند

ـ همیشه، کم یا زیاد، جنگیدن یک‌نوع کوری است!