بریده‌هایی از کتاب کوری

من چیزی از درستکاری نمی‌دانم؛ اما این را می‌دانم که خیلی گرسنه هستیم!

یک ضرب‌المثل است که می‌گوید کسی‌که چیزی را تقسیم می‌کند، اگر برای خودش بهترین را برندارد، یا احمق و یا ابله است.

«همه ما گاهی احساس بیچارگی می‌کنیم. این خیلی خوب است که می‌توانیم گریه کنیم؛ زیرا گاهی اشک باعث آرامش می‌شود و بعضی وقتها اگر گریه نکنیم، ممکن است به بهای ازدست‌دادن جانمان تمام شود.»

اندوه و خوشحالی می‌توانند برخلاف آب و روغن با هم قاطی شوند.

اگر کسی که مشکوک به این بیماری است، کور شود که بی‌شک دیر یا زود هم خواهد شد، مطمئن باشید خود آنهایی که هنوز کور نشده‌اند، او را به‌طور آنی بیرون می‌کنند.

«همه ما آنچنان از مرگ می‌ترسیم که دایم سعی داریم گناه مرده‌ها را ببخشیم، گویی می‌خواهیم جلوجلو دیگران هم وقتی نوبت مرگ ما شد، از گناهان ما بگذرند.»

دکتر دست زنش را گرفت و آنگاه پرسید: «آیا هنوز کسانی هستند که می‌خواهند بدانند کی آن مرد پست را کشت؟ یا اینکه همه ما می‌پذیریم که دستی که به او چاقو زد، دست همه ما و یا دقیق‌تر بگویم، دست هرکدام از ما بوده است؟» هیچکس جواب او را نداد.

ـ دوست گرامی؛ من چیزی از درستکاری نمی‌دانم؛ اما این را می‌دانم که خیلی گرسنه هستیم!

وجدان؛ یعنی چیزی که بسیاری از آدمهای نادان از آن پیروی نمی‌کنند و حتی بیشترشان آن را زیر پا می‌گذارند، یک حقیقت موجود است و ساخته فیلسوفان دوران دقیانوس که وجود روح در آدمی را تنها یک مسأله گنگ نمی‌دانستند، نیست.

اما اگر اول به عواقب اولیه نگاه کنیم و بعد پیامدهای احتمالی و بعد عواقبی که ممکن است بعدها پیش بیاید و بعد از آن به پیامدهایی که می‌شد تصورش را کرد نگاه می‌کردیم، می‌دیدیم که در آن صورت، هرگز فراتر از فکر اولیه‌ای که ما را به تأمل وامی‌داشت، نمی‌رفتیم. هر خوب و بدی که از گفتار یا اعمال ما پدید می‌آید، با هم حساب می‌شوند و بر فرض آنکه این خوبها و بدها در طول تمام روزهایی که در آینده خواهند آمد، باهم متناسب و متعادل باشند و حتی در روزهای بی‌نهایتی که دیگر ما وجود نداریم که بدانیم از بابت آنها باید از خود راضی باشیم و یا شرمنده، نیز اینچنین باشد و این درحقیقت شاید همان چیزی باشد که عده‌ای نامش را جاودانگی دروغین گذاشته‌اند