بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم.

قانون مهمه. به‌خصوص برای بارب. اون کاری به شانس نداره.

«تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

«توی فیلم‌ها همیشه می‌گن اگه عاشق کسی باشی، رهاش می‌کنی بره.»

چوب بیلیارد را بلند می‌کنم و بیش‌تر از هرچیزی آرزو می‌کنم ای‌کاش نوک انگشتانم بودند که می‌توانستند پوستش را لمس کنند. با چوب به‌آرامی روی بازویش بالا می‌روم، روی تیزی شانه‌اش می‌چرخم، و کم‌کم روی گردنش بالا می‌روم. زیر تماس من می‌لرزد و چشمانش در چشمانم قفل می‌شوند و با بالارفتن چوب بیلیارد گونه‌هایش سرخ می‌شوند.

می‌گویم: «ای خدا، تو واقعاً خوشگل و شجاعی. خیلی جنایت بزرگیه که نمی‌تونم بهت دست بزنم.»

«همیشه به اون آخرین‌نفس فکر می‌کنم. این‌که برای هوا له‌له بزنی. هی نفس بکشی و بکشی، ولی هیچی داخل نشه. به این فکر می‌کنم که چطور ماهیچه‌های سینه‌م از هم دریده می‌شن و می‌سوزن، کاملاً بلااستفاده، نه هوایی، نه هیچی، فقط سیاهی.»

با چوب بیلیارد به پایش می‌زنم؛ ولی برای یک بار هم که شده شوخی نمی‌کنم. چیزی هست که واقعاً می‌خواهم. «چطوره به‌جاش یه قول بهم بدی؟ که تا تولد بعدی‌م باهام بمونی؟»

چوب بیلیارد را برمی‌دارم و باهم در تالار به‌سمت لابی اصلی قدم می‌زنیم. به بغل دستش نگاهی می‌اندازد و گلدان رزهای سفید را می‌بیند که روی میز قرار دارد و با لبخندش چشمانش هم چین می‌خورند. «دیگه رُز هم می‌دزدی استلا؟ اول یه قدم کامل حالام این؟» می‌خندم و با دستم گل پشت گوشم را لمس می‌کنم: «مچم رو گرفتی، دزدیدمش.» سر دیگر چوب بیلیارد را می‌کِشد و سرش را به‌نشانهٔ نفی تکان می‌دهد: «نه، گذاشتی‌ش یه جای بهتر.»

یکی از مزایای بچه‌مثبت‌بودن این است که بارب حرفم را باور می‌کند.

اگر قرار است بمیرم، می‌خواهم قبلش واقعاً زندگی کنم. بعدش می‌میرم.

«حس امنیت، ایمنی، آرامش، همگی در یک نوازش آرام یک انگشت یا بوسه‌ای بر گونه، منتقل می‌شود.»

«هیچ چیزی غیرممکن نیست.»

تبدیل به خودِ واقعی‌اش شده بود؛ اما نمی‌توانم سرفه‌ها و تلوتلوخوردن‌هایش را فراموش کنم، و ترسش را. آقای «مرگ سراغ همهٔ ما می‌آید» خودش نمی‌خواست بمیرد.

دروغ نمی‌گویم. او زیباست.

«دکتر حمید می‌گه با این درصد پیشرفت، وقتی به سن دبیرستان برسم، نیاز به پیوند دارم. البته پیوند درمان نیست؛ ولی به من وقت بیش‌تری می‌ده! اگه این‌قدر خوش‌شانس باشم که یکی گیرم بیاد، خیلی دوست دارم چند سال بیش‌تر زنده بمونم!» آخ گفتی استلا! حداقل او یک شانسی دارد.

«همه توی این دنیا داریم هوای قرضی نفس می‌کشیم.»

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

عاشقش هستم و او دارد برای همیشه از زندگی‌ام می‌رود تا من بتوانم زندگی کنم.

«حس امنیت، ایمنی، آرامش، همگی در یک نوازش آرام یک انگشت یا بوسه‌ای بر گونه، منتقل می‌شود.»