بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

«این مریضی مثل زندان می‌مونه! می‌خوام بغلت کنم.» فن‌فن می‌کنم و به‌نشانهٔ تأیید سر تکان می‌دهم. می‌گوید:‌ «تجسم کن بغلت کردم، باشه؟» او را می‌بینم که پلک می‌زند و در چشم‌هایش اشک جمع شده.

نمی‌دانستم یک نفر می‌تواند کاری کند که همهٔ چیزهای قدیمی نو به‌نظر برسند.

«تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

او دارد برای همیشه از زندگی‌ام می‌رود تا من بتوانم زندگی کنم.

«تنها چیزی که توی دنیا می‌خوام اینه که با تو باشم؛ ولی باید تو رو در امان نگه دارم، در امان از خودم.»

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

نمی‌دانستم یک نفر می‌تواند کاری کند که همهٔ چیزهای قدیمی نو به‌نظر برسند.

«من از مرده‌شدن نمی‌ترسم؛ اما خود فرایند مرگ من رو می‌ترسونه. می‌دونی دیگه، این‌که چه حسی داره.»

پو از عشق فرار می‌کند؛ چون می‌ترسد. از این مسیر می‌ترسد. می‌ترسد که کسی را وارد این چرندیاتی که ما هر روز با آن درگیریم کند. می‌دانم این ترس چه حسی دارد. اما این ترس مانع آن اتفاق وحشتناک نشد.

اگرچه شاید مسخره‌ترین چیز باشد؛ اما اگر در اتاق عمل بمیرم، بدون عاشق‌شدن نمرده‌ام.

اگر می‌خواهم روزی بتوانم آن کارها را انجام دهم، باید وقت بیش‌تری بخرم. باید برای‌شان بجنگم.

می‌خواهم دستم را دراز کنم و پوست نرم بازویش را لمس کنم، جای زخم‌هایی که مطمئنم روی بدنش هست. اما هیچ‌وقت نخواهم توانست. فاصلهٔ بین ما هیچ‌وقت از بین نخواهد رفت یا تغییر نخواهد کرد. تا ابد شش قدم.

دکتر حمید گفت من یک مبارزم. ولی واقعاً دیگر شک دارم که این‌طور باشم.

او همیشه حاضر بود. هر وقت به او احتیاج داشتم کنارم بود؛ ولی وقتی به من بیش از هر وقت دیگری نیاز داشت من آن‌جا نبودم.

دارم کاری را می‌کنم که همیشه به خودم می‌گفتم نخواهم کرد. چیزی را آرزو می‌کنم که هیچ‌وقت نمی‌توانم داشته باشم.

«زنده‌موندن تنها انتخابیه که دارم ویل.»

مطمئنم زنده‌نگه‌داشتن خودم تنها چیزی است که می‌تواند والدینم را به ادامهٔ زندگی امیدوار کند.