بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

«آها فهمیدم. من این‌قدر خوش‌قیافه‌م که زبونت بند اومده.» این جمله این‌قدر آزارش می‌دهد که مجبور می‌شود جواب بدهد. «نباید الان اتاقت رو برای مهمونات آماده کنی؟» با حرص این‌را می‌گوید و به‌سمت من برمی‌گردد و با عصبانیت ماسکش را از روی صورتش برمی‌دارد. برای یک لحظه مرا خلع‌سلاح می‌کند و من می‌خندم. از این‌که این‌قدر رک است حیرت‌زده شده‌ام. این عکس‌العملِ من او را بیش‌تر عصبانی می‌کند. «ساعتی اجاره می‌دی یا چی؟» این‌را می‌پرسد و چشمان تیره‌اش تنگ می‌شوند. «آها! پس تو بودی که تو راهرو من رو زیر نظر داشتی؟»

«تا حالا فکر می‌کردم این‌جا یه بیمارستان خسته‌کنندهٔ دیگه‌ست با یه عالمه مریض خسته‌کننده، تا این‌که تو ظاهر شدی. خوش‌به‌حال من.» در انعکاس شیشه، با من چشم‌درچشم می‌شود؛ ابتدا بسیار تعجب‌زده و بعد با حسی شبیه تنفر. چشمانش را برمی‌گرداند روی نوزاد و ساکت می‌ماند. خب این مدلش هم امیدوارکننده است. برای شروع شبیه ابراز تنفر واقعی نبود. «دیدم که وارد اتاقت شدی. خیلی وقته این‌جایی؟» هیچ‌چیز نمی‌گوید. انگار اصلاً صدای مرا نشنیده است.

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»

یک قدم به‌سمت در می‌روم، بیش از آن‌که بخواهم نفس بکشم می‌خواهم او را ببینم.

شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه

نفس بلند و عمیقی می‌کشم و به‌سمتش می‌روم. دقیقاً شش قدم آن‌طرف‌تر می‌ایستم. چشمانش با همان گرمای همیشگی مرا نگاه می‌کنند. اکسیژن سیاری ندارم، سخت نفس نمی‌کشم، کانولای بینی ندارم. من کاملاً یک استلای دیگر شده‌ام. به‌جز در یک مورد. به او لبخند می‌زنم. یک قدم دیگر می‌دزدم. الان فقط پنج قدم فاصله داریم.

به او لبخند می‌زنم. یک قدم دیگر می‌دزدم. الان فقط پنج قدم فاصله داریم.

می‌گویم: «راستی» و لبخند بزرگی می‌زنم. «شاید بتونی ویل رو مجبور کنی باهات ازدواج کنه. وضعش خوبه.» پو غرولندی می‌کند و به حالت تمسخر می‌گوید: «اون مشکل‌پسند نیست. تو رو دوست داره.» دوناتی به‌سمتش پرتاب می‌کنم.

به چیزهایی که از دست دادی فکر نکن. به چیزهایی که به‌دست می‌آری فکر کن. زندگی کن

نمی‌دانستم یک نفر می‌تواند کاری کند که همهٔ چیزهای قدیمی نو به‌نظر برسند.

به او لبخند می‌زنم. یک قدم دیگر می‌دزدم. الان فقط پنج قدم فاصله داریم.

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

سال‌ها با مرگ کنار آمده بودم. همیشه می‌دانستم اتفاق می‌افتد. مرگ همیشه آن مسئلهٔ ناگزیری بود که همهٔ عمرم با آن زندگی کرده‌ام

سال‌ها با مرگ کنار آمده بودم. همیشه می‌دانستم اتفاق می‌افتد. مرگ همیشه آن مسئلهٔ ناگزیری بود که همهٔ عمرم با آن زندگی کرده‌ام؛ این تصورم که من خیلی قبل‌تر از اَبی و والدینم می‌میرم. اما هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت آمادهٔ سوگواری نبودم.

«یه تئوری هست که من خیلی دوست دارم. می‌گه برای این‌که مرگ رو بفهمیم، باید به تولد نگاه کنیم.» همین‌طور که حرف می‌زند با روبان سرش بازی می‌کند. «یعنی وقتی تو رحم مادریم، داریم اون زندگی رو می‌کنیم، درسته؟ هیچ ایده‌ای نداریم که زندگی بعدی فقط یه اینچ اون‌وَرتره.» شانه‌ای بالا می‌اندازد و به من نگاه می‌کند. «شاید مرگ هم همین‌طوره. شاید فقط زندگی بعدیه. یه اینچ اون‌وَرتر.»

او هم همان چیزی را می‌خواهد که استلا می‌خواهد: زمان بیش‌تر. او می‌خواهد زمان بیش‌تری با من داشته باشد.

همه فکر می‌کنند اگر مریضی یا ناتوانی داشته باشی باید تبدیل به یک قدیس شوی که خیلی مزخرف است.

این چیزی است که من هستم. من برای استلا مرگ هستم. تنها چیزی که بدتر از این است که نتوانم با او یا در کنار او باشم، این است که در دنیایی زندگی کنم که او در آن وجود نداشته باشد، علی‌الخصوص اگر باعثش من باشم.

من عملاً با انسان‌هایی محاصره شده‌ام که این حقیقت را که من درحال مرگ هستم ماست‌مالی می‌کنند.

«نمی‌خوام ترکت کنم؛ ولی اون‌قدر دوستت دارم که نمی‌تونم باهات بمونم.»