بریده‌هایی از کتاب پنج قدم فاصله

«استلا مطمئن باش از پسش برمی‌آی.» * صدایش پرطنین است، ملایم. در این لحظه می‌دانم، اگرچه شاید مسخره‌ترین چیز باشد؛ اما اگر در اتاق عمل بمیرم، بدون عاشق‌شدن نمرده‌ام.

هربار که ضربه یا سیخونکی بهم زده می‌شود، احساس می‌کنم قوی‌تر می‌شوم. انگار که می‌توانم از پس همه‌چیز بربیایم.

«شاد باش استلا، زندگی همینه. قبل از این‌که بفهمیم تموم می‌شه.»

می‌دانم در جواب این حرف باید بخندم؛ اما انگار سهمیهٔ تظاهرکردنم برای امروز تمام شده

من از زندگی‌کردن بدون این‌که واقعاً زندگی کنم خسته شده‌ام. از این‌که آرزوی چیزی را داشته باشم خسته شده‌ام.

«ولی همه‌مون تنها می‌میریم، مگه نه؟ آدم‌هایی که عاشق‌شونیم، نمی‌تونن باهامون بیان.»

آن‌قدر جذاب است که احساس می‌کنم عملکرد ریه‌هایم ۱۰ درصدِ دیگر هم افت کرده‌اند.

«امید را رها کنید شمایی که داخل این اتاق می‌شوید».

«ما به این تماس با کسی که عاشقش هستیم نیاز داریم، درست همان‌طور که به هوا برای نفس‌کشیدن نیاز داریم. هیچ‌وقت اهمیت لمس‌کردن را نفهمیدم، لمس‌کردن او... تا زمانی که دیگر نتوانستم داشته باشمش.»

البته اگر منصفانه برخورد کنیم، همه‌چیز با کمی خلاقیت دل‌بخواهی می‌شود.

«اگه نمی‌تونین دوست باشین، حداقل مثل آدمای عاقل و بالغ رفتار کنین.»

نفس عمیقی می‌کشم و احساس می‌کنم هوا برای ورود به بدنم و خروج از آن، سخت می‌جنگد.

«زندگی همینه ویل. قبل از این‌که بدونیم تموم می‌شه.»

«همهٔ عمرم داشتم می‌مردم. هر تولدم رو طوری جشن می‌گرفتیم که انگار آخرین تولدمه.» سرش را تکان می‌دهد و چشمان میشی‌اش به‌خاطر اشک می‌درخشند. «اما یه‌دفعه اَبی مرد. من باید می‌مردم ویل. همه برای من آماده بودن.» نفس عمیقی می‌کشد، انگار که سنگینی بار همهٔ دنیا روی دوش اوست. «اگه من هم بمیرم، پدر و مادرم هم می‌میرن.»

زیر آن نوشته شده «امید را رها کنید شمایی که داخل این اتاق می‌شوید». این باید شعار تبلیغاتی کل بیمارستان باشد. یا تمام پنجاه بیمارستان دیگری که در هشت ماه گذشتهٔ زندگی‌ام رفته‌ام.

این یکی از آن خصوصیات مدرسه است که هیچ‌وقت دلم برایش تنگ نمی‌شود: لباس‌های فرم.

استلا پاهایش را در آب می‌چرخاند. «فکر می‌کنی غرق‌شدن درد داره؟ ترسناکه؟» شانه‌ام را بالا می‌اندازم. «همه‌مون همین‌جوری می‌میرم، نه؟ همه‌مون غرق می‌شیم. فقط بدون آب. مایعات تو بدن‌مون این کار رو واسه‌مون انجام می‌دن.»

«کالیفرنیا؟ واقعاً؟ چرا کلرادو نه؟»

بلند می‌شود و به‌سمت من می‌آید و با عصبانیت و غرغرکنان می‌گوید: «این مریضی مثل زندان می‌مونه! می‌خوام بغلت کنم.» فن‌فن می‌کنم و به‌نشانهٔ تأیید سر تکان می‌دهم. می‌گوید:‌ «تجسم کن بغلت کردم، باشه؟»

«استلا تو من رو می‌ترسونی.» دوباره نگاهش می‌کنم. اخم می‌کنم. «چی؟ چرا؟» به چشمانم نگاه می‌کند. صدایش جدی است: «تو من رو مجبور می‌کنی زندگی‌ای رو آرزو کنم که هیچ‌وقت نمی‌تونم داشته باشم.» دقیقاً منظورش را می‌فهمم.