بریده‌هایی از کتاب انار ترش

تلفن به دست گرفت و سری به شبکه‌های مجازی‌اش زد.

برای یه شکست باید یه بار خوب گریه کرد، انقد زیاد که اشکات خشک بشن، بعد تن خسته‌تو بچلونی و دفتر زندگیتو ورق بزنی، پاهاتو حرکت بدی و همه چیزو از نو شروع کنی.

آغوش خدا درد نداشت، درمان داشت.

آدمیزاد تقریبا از دو سالگی یاد می‌گیره حرف بزنه و درست از وقتی که یاد می‌گیره داد بزنه حرف زدن یادش می‌ره! چرا؟

حرم خلوت بود... آن‌قدر خلوت که تعداد زائرین اطرافش به انگشتان دست هم نمی‌رسید! راه افتاد. کوتاه و آهسته قدم برمی‌داشت، نه برای سرما، دلش نمی‌آمد جایی که بال فرشته‌ها پهن بود محکم قدم بردارد.

ــ امروز برات انار می‌چینم. ــ ترش؟ ــ ترش و شیرین... مثل خودم!

نظرم همهٔ آدما همین‌جوری‌ان، یه سری خصوصیاتشون مخفیه، مال خودشونه و به کسی نشونش نمی‌دن، یه بعد بیرونی‌شونم مال نمایش به مردمه. یه جاهایی برای این‌که کم نیارن و با جماعت باشن مجبورن هم‌رنگشون بشن.

آدمیزاد تقریبا از دو سالگی یاد می‌گیره حرف بزنه و درست از وقتی که یاد می‌گیره داد بزنه حرف زدن یادش می‌ره! چرا؟

سیمرغ، یه پرنده افسانه‌ای و اصالتاً ایرانی، پرنده‌ای که نقش پررنگش توی شاهنامه‌ست و مظهر خرد و داناییه و دو چهرهٔ متفاوت داره و توی شاهنامه در واقع دوقلوی متضاد داره، سیمرغ یزدانی همونی که دایهٔ زال شد و سیمرغ اهریمنی که تو خان پنجم به دست اسفندیار کشته شد. سیمرغ توی شاهنامه تو سه قسمت مهم حضور داره، یکی وقت پیدا کردن نوازد زال، یکی وقت دنیا اومدن رستم و یکی وقت نبرد اسفندیار و رستم که رستم رو مداوا می‌کنه و به اون آموزش می‌ده چه‌طور اسفندیار رو شکست بده.

ــ تو دنیا صد برابر آدمای خوب آدمای بد وجود داره نارگل و هزار برابر آدمای بد آدمای شیطان‌صفت