بریده‌هایی از کتاب آیا روزهای خوشی در انتظار بشر است؟ (یک مناظره)

شوخ‌طبعی زادهٔ شکاف مابین امید و واقعیت است.

فقر هم با بالا رفتن تولید ناخالص داخلی ریشه‌کن نخواهد شد. میلیونرها و میلیاردرهای زیادی هستند که احساس می‌کنند به اندازهٔ کافی برخوردار نیستند؛ و این تعریف درست فقر است به این معنا که شما چیزی به قدر کافی ندارید. و شوربختانه هرچه سطح درآمد بالاتر می‌رود، این مسئله بیشتر حس می‌شود

در هر یک از کشورها، هر ده سال، بهرهٔ هوشی، سه نمره افزایش می‌یابد.

روی هم رفته، افراد ثروتمندتر، سالم‌تر، شادتر، باهوش‌تر، تمیزتر، به‌نوعی آزادتر، بسیار صلح‌جوتر و حتی بسیار برابرتر هستند. مردم در کشورهای فقیر با سرعت بیشتری نسبت به کشورهای غنی در حال ثروتمندتر شدن هستند؛ بنابراین این موضوع، برابری جهانی را به ارمغان خواهد آورد.

با متخصصان امراض مسری که صحبت کنید، آنها با اشاره به انسان از انقراض گونه‌های منقرض‌شده حرف می‌زنند. دلیلی که الان دربارهٔ احتمال انقراض گونهٔ انسان مطرح می‌شود، دقیقا همین است که ما خیلی با هم در پیوند هستیم. همین موضوع باعث می‌شود برخی ارگانیسم‌ها یا ویروس‌های کشنده با سرعت وحشتناکی در سراسر جهان پخش شوند. این متخصصان به ما می‌گویند که به‌طرز خطرناکی به جاهایی رسیده‌ایم که این مسائل ممکن است رنگ حقیقت به خود بگیرند.

هر نسل فکر می‌کند که بر آستانهٔ تحولی ایستاده است که در آن گذشته، دورانی خوب بود و آینده، مبهم و ترسناک است.

دنیای ثروتمندتر می‌تواند محیط زیست را از شر آلودگی رها کند

مادی‌گرایی تمام نیازهای شما را برآورده نمی‌سازد اما فکر می‌کنم تغذیهٔ مناسب و بیچارگی، بهتر از گرسنگی و بیچارگی است. بنابراین ارضای نیازهای مادی بسیار مهم است.

یک یهودی سالخورده می‌گفت: «انسان می‌اندیشد، خدا می‌خندد.»

دنیای بهتر از الان مسلما دنیای بی‌نقصی نیست. به‌عنوان یک مدافع انگشت‌نما از ایدهٔ ذات بشر باور دارم که از ترکهٔ خمیدهٔ بشریت، نمی‌توان چیز صاف و درستی بیرون آورد.