بریده‌هایی از کتاب خانواده‌ پاسکوآل دوآرته

هیچ نفرتی بالاتر از نفرت خانوادگی نیست، نفرت از یک آدم همخون.

نه عشق کار یکی دو روز است و نه نفرت.

چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!

کارهای آدم فانی عجیب است. از هرچه که دارد بدش می‌آید، ولی بعد برای همان‌ها افسوس می‌خورد!

کارهای آدم فانی عجیب است. از هرچه که دارد بدش می‌آید، ولی بعد برای همان‌ها افسوس می‌خورد!

این هردو کتاب دربارهٔ قتلِ بی‌هدف است.

«اگر خدا همهٔ کارها را درست کرد، چه؟» «این‌قدرها هم دوستمان ندارد...»

هرگز نمی‌شود به بدبختی عادت کرد، باور کنید، چون ما همیشه مطمئنیم که بلای فعلی آخری است، گرچه بعدها، با گذشت زمان متقاعد می‌شویم ــ با چه احساس فلاکتی! ــ که هنوز بدتر از این در راه است ...

آرامش روح مثل برکت خداوند است، گرانبهاترین برکتی است که فقرا و پریشان‌ها می‌توانند به آن امید داشته باشند.

«چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!»

«چه منظرهٔ غم‌انگیزی است تماشای مردمی که منتظرند خدا همهٔ کارها را درست کند!»

حقیقت این است که آدمیزاد به رسم ورسوم بسته است، مثل خر به افسار.

هنوز بدتر از این در راه است ...

چه سّری است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

در مورد حرف مفت مردم ... بهترین کار نشنیده‌گرفتنشان است!

وقتی خیلی جوان بودم، که سنی است که ذهن بیش‌تر از همیشه قابل دستکاری است، مدت کوتاهی مرا به مدرسه گذاشتند. پدرم می‌گفت که نبرد زندگی بسیار طاقت‌فرساست و لازم است که با تنها سلاح مفید به جنگش برویم، سلاح عقل. این نصیحتش را آن‌قدر تکرار می‌کرد که انگار از بر کرده بود. این‌جور مواقع از خشونتِ صدایش کم می‌شد. صدایی می‌شد تودار و لحنی می‌گرفت که برای من کاملا تازگی داشت ... بعد، انگار از چیزی که گفته پشیمان شده باشد با صدای بلند قهقهه سرمی‌داد. همیشه هم آخرش با لحن محبت‌آمیزی به من می‌گفت: «پسرجان، به حرف‌هایم اعتنا نکن ... من دارم پیر می‌شوم!»

خداوندا! چه تن نحیفی برای آزمون برگزیدی!

اما نور همین خورشید که زال‌ها را کور می‌کند، سیاهان را حتی وانمی‌دارد که پلکی بزنند.

چه سّری است در عشق که درست در آن دم که بیش از همه به آن نیازمندیم، از ما می‌گریزد؟

هرکه با شمشیر زندگی کند، با شمشیر هم کشته خواهد شد...