بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

گستاخ سخن مباش با کس تا عذر سخن نخواهی از پس گر سخت بود کمان و گر سست گستاخ کشیدن آفت تست گر سست بود ملالت آرد ور سخت بود خجالت آرد

ای درد و غم تو راحت دل هم مرهم و هم جراحت دل قند است لب تو گر توانی از وی قدری به من رسانی

گر مرگ رسد چرا هراسم کان راه بتست می‌شناسم این مرگ نه، باغ و بوستانست کو راه سرای دوستانست تا چند کنم ز مرگ فریاد چون مرگ ازوست مرگ من باد

از قسمت بندگی و شاهی دولت تو دهی بهر که خواهی از آتش ظلم و دود مظلوم احوال همه تراست معلوم هم قصه نانموده دانی هم نامه نانوشته خوانی

گر هفت گره به چرخ دادی هفتاد گره بدو گشادی

صاحب توئی آن دگر غلامند سلطان توئی آن دگر کدامند راه تو به نور لایزالی از شرک و شریک هر دو خالی در صنع تو کامد از عدد بیش عاجز شده عقل علت اندیش

یارب به خدائی خدائیت وانگه به کمال پادشائیت کز عشق به غایتی رسانم کو ماند اگر چه من نمانم از چشمه عشق ده مرا نور واین سرمه مکن ز چشم من دور گرچه ز شراب عشق مستم عاشق‌تر ازین کنم که هستم گویند که خو ز عشق واکن لیلی‌طلبی ز دل رها کن یارب تو مرا به روی لیلی هر لحظه بده زیاده میلی از عمر من آنچه هست بر جای بستان و به عمر لیلی افزای

ای خطبه تو تبارک‌الله فیض تو همیشه بارک‌الله

ای راحت جان من کجائی در بردن جان من چرائی

سر بر افق زمین نهاده تا در نگری به کوچ و خیلش دانی که به دایره است میلش

مجنون صفت آه برکشیدی گل چون رخ لیلی از عماری بیرون زده سر به تاجداری در فصل گلی چنین همایون لیلی ز وثاق رفت بیرون بند سر زلف تاب داده گلراز بنفشه آب داده از نوش لبان آن قبیله گردش چو گهر یکی طویله ترکان عرب نشینشان نام خوش باشد ترک‌تازی اندام در حلقه آن بتان چون حور می‌رفت چنانکه چشم به دور

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز

بازار جهت بهم شکستی از زحمت تحت وفوق رستی خرگاه برون زدی ز کونین در خیمه خاص قاب قوسین هم حضرت ذوالجلال دیدی

او بنده یار و یار در بند

لیلی دم صبح پیش می‌برد مجنون چو چراغ پیش می‌مرد لیلی به کرشمه زلف بر دوش مجنون به وفاش حلقه در گوش لیلی به صبوح جان نوازی مجنون به سماع خرقه بازی

زان دل که به یکدیگر نهادند در معرض گفتگو فتادند این پرده دریده شد ز هر سوی وان راز شنیده شد به هر کوی زین قصه که محکم آیتی بود در هر دهنی حکایتی بود

گفتا که به رسم دامیاری مهمان توام بدانچه داری دام از سر آهوان جدا کن این یک دو رمیده را رها کن بیجان چه کنی رمیده‌ای را جانیست هر آفریده‌ای را چشمی و سرینی اینچنین خوب بر هر دو نبشته غیر مغضوب دل چون دهدت که بر ستیزی خون دو سه بیگنه بریزی آن کس که نه آدمیست گرگست آهو کشی آهوئی بزرگست

میل دل مهربانم آنجاست آنجا که دلست جانم آنجاست شرطت به پیش یار مردن زو جان ستدن ز من سپردن

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز ای یاد تو مونس روانم جز نام تو نیست بر زبانم ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند ای هیچ خطی نگشته ز اول بی‌حجت نام تو مسجل ای هست کن اساس هستی کوته ز درت دراز دستی ای خطبه تو تبارک‌الله فیض تو همیشه بارک‌الله

هم دور نیم ز عالم تو می‌میرم و می‌خورم غم تو با اینکه چو دیده نازنینی بدرود که دیگرم نبینی بدرود که رخت راه بستم در کشتی رفتگان نشستم بدرود که بار بر نهادم در قبض قیامت اوفتادم بدرود که خویشی از میان رفت ما دیر شدیم و کاروان رفت بدرود که عزم کوچ کردم رفتم نه چنان که باز گردم