بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

ربع فلک از چهارگوشه داده ز درت هزار خوشه از سرخ و سپید دخل آن باغ بخش نظر تو مهر ما زاغ بر طره هفت بام عالم نه طاس گذاشتی نه پرچم هم پرچم چرخ را گسستی

لیلی ز گزاف یاوه‌گویان در خانه غم نشست مویان

توفیق تو گر نه ره نماید این عقده به عقل کی گشاید

ای نام تو بهترین سرآغاز بی‌نام تو نامه کی کنم باز ای یاد تو مونس روانم جز نام تو نیست بر زبانم ای کار گشای هر چه هستند نام تو کلید هر چه بستند

مائیم و نوای بی‌نوائی بسم‌الله اگر حریف مائی

قند است لب تو گر توانی از وی قدری به من رسانی

دلتنگ مباش اگر کست نیست من کس نیم آخر؟ این بست نیست؟ فریاد ز بی کسی نه رایست کاخر کس بی کسان خدایست

روزی به مبارکی و شادی بودم به نشاط کیقبادی ابروی هلالیم گشاده دیوان نظامیم نهاده

دانای برونی و درونی ای هرچه رمیده وارمیده در کن فیکون تو آفریده ای واهب عقل و باعث جان با حکم تو هست و نیست یکسان ای محرم عالم تحیر عالم ز تو هم تهی و هم پر ای تو به صفات خویش موصوف ای نهی تو منکر امر معروف ای امر تو را نفاذ مطلق وز امر تو کائنات مشتق ای مقصد همت بلندان

و آنان که نیوفتاده بودند مجنون لقبش نهاده بودند