بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

گر صبر کنی به صبر بی‌شک دولت به تو آید اندک اندک دریا که چنین فراخ رویست پالایش قطرهای جویست وان کوه بلند کابرناکست جمع آمده ریزه‌های خاکست

یارب به خدائی خدائیت وانگه به کمال پادشائیت کز عشق به غایتی رسانم کو ماند اگر چه من نمانم از چشمه عشق ده مرا نور واین سرمه مکن ز چشم من دور گرچه ز شراب عشق مستم عاشق‌تر ازین کنم که هستم گویند که خو ز عشق واکن لیلی‌طلبی ز دل رها کن یارب تو مرا به روی لیلی هر لحظه بده زیاده میلی از عمر من آنچه هست بر جای بستان و به عمر لیلی افزای

کاینجا به از آن عروس دلبر هستند بتان روح پرور یاقوت لبان در بناگوش هم غالیه پاش و هم قصب پوش هر یک به قیاس چون نگاری آراسته‌تر ز نو بهاری در پیش صد آشنا که هستی بیگانه چرا همی پرستی

ای درد و غم تو راحت دل هم مرهم و هم جراحت دل

هرجا که روم تو را پرستم

بی‌باده او مباد جامم بی‌سکه او مباد نامم جانم فدی جمال بادش گر خون خوردم حلال بادش گرچه ز غمش چو شمع سوزم هم بی غم او مباد روزم عشقی که چنین به جای خود باد چندانکه بود یکی به صد باد

تا چند زمین نهاد بودن سیلی خود خاک و باد بودن چون باد دویدن از پی خاک

خورشید که او جهان فروزست ‫از آه پرآتشم بسوزست

آواره من چو گردد آگاه کاواره شدم من از وطن گاه دانم که ز راه سوگواری آید به سلام این عماری چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند

ای ناظر نقش آفرینش بر دار خلل ز راه بینش