بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

من با تو به کار جان فروشی کار تو همه زبان فروشی من مهر ترا به جان خریده تو مهر کسی دگر گزیده

شرط روش آن بود که چون نور زالایش نیک و بد شوی دور چون آب ز روی جان نوازی با جمله رنگها بسازی

گر صد لغت از زبان گشاید در هر لغتی ترا ستاید

گر مرگ رسد چرا هراسم کان راه بتست می‌شناسم این مرگ نه، باغ و بوستانست کو راه سرای دوستانست تا چند کنم ز مرگ فریاد چون مرگ ازوست مرگ من باد

ای سرمه کش بلند بینان در باز کن درون نشینان

گر مرگ رسد چرا هراسم کان راه بتست می‌شناسم این مرگ نه، باغ و بوستانست کو راه سرای دوستانست تا چند کنم ز مرگ فریاد چون مرگ ازوست مرگ من باد گر بنگرم آن چنان که رایست این مرگ نه مرگ نقل جایست

هر عهد که هست در حیاتست عهد از پس مرگ بی‌ثباتست چون عهد تو هست جاودانی یعنی که به مرگ و زندگانی چندانکه قرار عهد یابم از عهد تو روی برنتابم

حلوای پسین و ملح اول نوباوه

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است

چون بر سر خاک من نشیند مه جوید لیک خاک بیند بر خاک من آن غریب خاکی نالد به دریغ و دردناکی یاراست و عجب عزیز یاراست از من به بر تو یادگار است از بهر خدا نکوش داری در وی نکنی نظر به خواری آن دل که نیابیش بجوئی وان قصه که دانیش بگوئی