بریده‌هایی از کتاب لیلی و مجنون

گر آتش عشق تو نبودی سیلاب غمت مرا ربودی ور آب دو دیده نیستی یار دل سوختی آتش غمت زار خورشید که او جهان فروزست از آه پرآتشم بسوزست

گر هفت گره به چرخ دادی هفتاد گره بدو گشادی

هرچ آن‌طلبی اگر نباشد از مصلحتی به در نباشد

در پرده راز آسمانی سریست ز چشم ما نهانی

صاحب توئی آن دگر غلامند سلطان توئی آن دگر کدامند

درهای همه ز عهد خالیست الا در تو که لایزالیست

چون راست نمی‌کنید کاری شمشیر زدن چراست باری

کیمخت اگر از زمیم کردی با زاز زمیم ادیم کردی

دریا که چنین فراخ رویست پالایش قطرهای جویست

از خرمن خویش ده زکاتم منویس به این و آن براتم