بریده‌هایی از کتاب دو امام مجاهد

مردم فراموش کرده بودند که اسلام یعنی تسلیم بی‌قیدوشرط در مقابل خدا؛ فراموش کرده بودند که اسلام یعنی وحدت طبقات با یکدگر و عدالت در تمام حقوق و مزایای اجتماعی؛ فراموش کرده بودند که اسلام با تبعیض نژادی نمیسازد، با اختلاف طبقاتی نمیسازد، با برخورداری گروهی و محرومیّت گروه دیگری نمیسازد. اینها را فراموش کرده بودند، (در مقابل،) یادشان مانده بود که اسلام نماز دارد، میدیدند نماز هست، میگفتند پس اسلام هست؛ یادشان بود که پیغمبر مردم را به حج میبرد یا به حج میفرستاد _ آن روز هم حج رفتن بود _ دلشان خوش بود که اسلام هست. و این ابتلائی است که در طول تاریخ چهارده‌قرنی اسلام، غالباً مسلمانها با این اشکال مواجه بودند؛ دل خوش کرده بودند به یک شعارهای ظاهری از اسلام، شعارهای بی‌محتوا، دور از عقل، جسمهای جدا از روح و قشرهای دور از مغز و تهی؛ دلشان به اینها خوش بود. امروز هم قضیّه همین‌جور است.

پیغمبر اکرم (صلّی‌الله‌علیه‌وآله) آمده بود تا به انسان ارزش بدهد؛ و جامعهٔ اسلامی به انسانیّت ارزش میدهد، انسان را تکریم میکند؛ و این از ویژگی‌های مکتب ما است؛ تکریم انسان و ارزش دادن به جوهر انسانی، از ویژگیهای اسلام است

به هر حرکت گنگِ کورِ بی‌جهتِ بی‌فلسفهٔ بی‌مبنایی که یک گوشه‌ای واقع شود، انقلاب نمیگویند. انقلاب عبارت است از آن حرکتی که برطبقِ یک بینش خاصّی و بر مبنای یک مکتب و طرز فکر خاصّی انجام میگیرد به‌منظور دگرگون کردن بنای زندگی جامعه، دگرگون کردن قوارهٔ اجتماع.

مسئلهٔ فلسفهٔ قیام حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) جزو مسائل طراز اوّل اسلام است؛ یعنی اگر مسائل درجهٔ یک را بشمرید، جزو مسائل درجهٔ یک، مسئلهٔ شناخت سیرهٔ زندگی ائمّهٔ اهل‌بیت (علیهم‌الصّلاة‌والسّلام) است در ردیف توحید، در ردیف نبوّت، برای امروز ما.

در ضمن، تشکیلات شیعه را هم توسعه میدادند که بنده بخصوص برای اینکه تشکیلات خاصّی در دستگاه ائمّه وجود داشته است، بالنّسبه شواهد زیادی پیدا کرده‌ام و فراهم کرده‌ام. (مثلاً) تشکیلات مالی داشتند و میکوشیدند که اگر اختلافات مالی بین افراد به وجود می‌آید، این اختلافات را از طرف خود حل کنند و نگذارند بین افراد جمعیّتِ شیعه اختلافی به وجود بیاید. در تاریخ، سند روشن دارد که الان اینجا روی میز است و تفصیلاً نمیخوانم؛ دیگر همین اندازه کافی است که اختلافات مالی اگر بین شیعیان، بین گرویدگان به این طرز فکر به وجود می‌آمد، اجازه نمیدادند که این اختلاف باقی بماند تا اینکه دو نفر از افراد جمعیّتِ شیعه نسبت به هم بدبین بشوند. این اختلاف را امام صادق از کیسهٔ خودش خرج میکرد و حل میکرد.

امام حسن وارث این‌چنین جامعه‌ای است؛ این‌چنین جامعه‌ای که از روح اسلامی دور است و خوبان در آن در اقلّیّتند و اسلام‌شناسان خیلی در ندرتند. امام حسن در جامعه‌ای به حکومت نشسته است که با فکر او و با ایدهٔ اسلامی او، خیلی کمند کسانی که آشنا باشند؛ خیلی کمند کسانی که بفهمند و درک کنند هدف او را و به آن هدف علاقه‌مند باشند.

مشکل کار علی (علیه‌السّلام) در همین نقطه بود که کفر صریح را در مقابل خود نداشت تا بتواند برطبق صریحِ آیات قرآن با آن بجنگد. مشکل کار علی این بود که در زمان او صفوف حقّ‌وباطل در هم مخلوط شده بودند؛ مردم ظاهربین بودند و حقایق را آن‌چنان‌که باید نمیفهمیدند و مدّت زیادی از عمر علی صرف بیان حقایق شد

صلح امام حسن آتش‌بس بود و به منظور ایجاد انقلاب بود و این در جملات خود امام حسن پیدا است. صلح امام حسن تبدیل جبههٔ جنگ از روی زمین بود به زیر زمین

با ابداع تعبیر «انسان ۲۵۰ ساله» این بزرگواران را در حکم یک انسان واحد میدانند که در طول ۲۵۰ سال دوران امامت، با انتخاب راهکارهای مختلف، برای حفظ اسلام ناب و دستیابی به رهبری سیاسی جامعه تلاش نموده اند. ایشان تمامی امامان را در یک جبهه و یک سنگر می بینند که با جهاد و مبارزهٔ سخت و طاقت فرسا و هدایت تشکیلاتی شیعه، به دنبال اهداف والای خود بوده اند. و به همین دلیل بود که همیشه در معرض زندانها، بازداشتها، محاصره ها و تبعیدها قرار داشتند و تمامی این بزرگواران به دست حاکمان زمان خود به شهادت رسیدند.

امّا مذاهب باقی میمانند، ادیان الهی در تاریخ زنده میمانند. چرا؟ چون پای حرفشان عمل بوده. این اصل بزرگ اسلامی_که اصل تجدید انقلاب است _ باید در سیرهٔ تاریخ بماند و به دست نسلهای بعد زنده و متحرّک و پرشور برسد؛ و این جز با یک عمل امکان‌پذیر نیست؛ باید عمل شود؛ و حسین‌بن‌علی (علیه‌السّلام) احساس کرد که وقت آن رسیده که او به این اصل عمل کند. عمل کند