بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

همیشه مشکلی دم‌دست است که التماس می‌کند حلش کنی.

انسان‌های سطح بالا، هرکدام‌شان به گرایش‌های جاری توجه می‌کنند و از مهارت‌های خود برای تأثیرگذاری بهره می‌گیرند. آن‌ها به‌جای این‌که منتظر شوند تاریخ بر آن‌ها فرمانروایی کند، راه‌هایی برای سلطه بر تاریخ کشف می‌کنند.

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.

گاهی ترک‌کردن شجاعانه‌ترین راه چاره است

همیشه با قوانینی ساختگی برای خودمان زندان‌هایی می‌سازیم

نقل‌قولی است منسوب به آلبرت اینشتین: «اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

بیش‌تر مردم طوری به مشکلات نزدیک می‌شوند که انگار نمی‌توانند آن‌ها را حل کنند. بنابراین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را که درست جلوی چشم‌شان است نمی‌بینند

در آخر عمر، معیار قضاوت دربارهٔ شما نه میزان سهام‌تان در بازار است، نه شکست‌دادن دایرهٔ ضدتراست وزارت دادگستری ایالات متحده، و نه تعداد خودروهای آلمانی یا ایتالیایی‌تان؛ بلکه این‌طور درباره‌تان قضاوت می‌شود: «آیا دنیا را به مکان بهتری تبدیل کرده است؟

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

تفاوت بزرگی میان قدردانی و سپاسگزاری وجود دارد: قدردانی، داشتن حالت تشکر است و سپاسگزاری، ابراز قدردانی است

دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند.

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.»

«همه‌چیز آخرش خوش است. اگر خوش نیست، آخرش نیست.»

بالاخره این‌که در آخر عمر، معیار قضاوت دربارهٔ شما نه میزان سهام‌تان در بازار است، نه شکست‌دادن دایرهٔ ضدتراست وزارت دادگستری ایالات متحده، و نه تعداد خودروهای آلمانی یا ایتالیایی‌تان؛ بلکه این‌طور درباره‌تان قضاوت می‌شود: «آیا دنیا را به مکان بهتری تبدیل کرده است؟»(۲)

دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند.

هیچ ایدهٔ بدی وجود ندارد. گاهی اوقات، احمقانه‌ترین ایده‌ها وقتی در ابتدا مطرح می‌شوند، غیرعملی به نظر می‌رسند؛ اما در ادامه به جالب‌ترین ایده‌ها تبدیل می‌شوند. شاید در اولین بازگویی جواب ندهد؛ اما با کمی سبک‌وسنگین‌کردن شاید به راه‌حل‌های درخشانی تبدیل شوند که اجرایی باشند.

این بازگوییِ نقل‌قولی است منسوب به آلبرت اینشتین: «اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

با بی‌توجهیِ مثبت به امرِ ناممکن، از قید دستورالعمل‌های تعیین‌شده رها شوند. (۳) این یعنی تا حد امکان بزرگ فکر کنید.

درحقیقت، کامیابی شبیه صاعقه‌ای نیست که فرود بیاید؛ بلکه بیش‌تر شبیه باد است. با نگرش و ابزارهای درست، بادبانی می‌سازید که کامیابی را مانند بادی که در آن می‌وزد تسخیر می‌کنید. این باد دائماً در حال وزیدن است: گاهی ملایم، گاهی شدید و گاهی در جهت‌هایی که انتظارش را نداشتید. وقتی بادبان‌ها برافراشته‌اند همیشه آماده هستید. حتی زمانی که باد کم است می‌تواند به شما کمک کند به‌آرامی به‌سمت اهداف خود برانید؛ وقتی هم که باد شدت می‌گیرد، شما آماده‌اید!(۴)