بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید

فرصت‌ها فراوان‌اند. در هر مکان و زمان، می‌توانید به دوروبَر خود نگاه کنید و مشکلاتی را که نیاز به حل‌شدن دارند، شناسایی کنید

دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند

کارآفرین‌بودن یعنی مواجههٔ دائمی با مشکلات بزرگ و یافتنِ راه‌های خلاقانه برای مهار آن‌ها.

پشتکارداشتن یعنی نهایت استفاده از شور و اشتیاق خود برای محقق‌ساختن امور.

قدردانی، داشتن حالت تشکر است و سپاسگزاری، ابراز قدردانی است. تحقیقات اثبات کرده است که قدردانی منجر به بهبود سلامت ذهنی و جسمی، خواب بهتر و افزایش بهره‌وری می‌شود. اما قدردانی کافی نیست؛ باید از کسانی که کاری برای شما کرده‌اند سپاسگزاری کنید.

قرار نیست همه را دوست داشته باشید و قرار هم نیست همه شما را دوست داشته باشند؛

اگر تصمیم به ترک کردن گرفتید مطمئن شوید که آن را درست انجام دهید. این یعنی گفتنش از انجامش راحت‌تر است. من افرادی را دیده‌ام که به‌زیبایی و موقرانه ترک می‌کنند و بقیه آن‌قدر ناشیانه و بد که چالهٔ عظیمی پشت‌سر خود به جا می‌گذارند.

«مفروضات شما پنجره‌های شما رو به دنیا هستند. هرازگاهی آن‌ها را تمیز کنید وگرنه نور داخل نمی‌آید».

بهترین کار این است که به‌جای این‌که منتظر بمانید مشکلات آن‌قدر بزرگ شوند که دیگر حل‌ناشدنی به‌نظر برسند، خیلی زود و مداوم به مشکلاتِ کوچکی که در زندگی شما پیش می‌آیند، رسیدگی کنید.

«همیشه به‌اندازهٔ یک تصمیم از زندگی‌ای کاملاً متفاوت جدا هستید.

افراد غالباً احساس می‌کنند تحت فشارند تا دربارهٔ مسیر شغلی خود خیلی زود تصمیم بگیرند و سپس چندین سال به آن‌ها متعهد بمانند. آن‌ها می‌خواهند یک موشکِ رهیابی و شلیک باشند که روی هدف قفل و آن‌را مداوم دنبال می‌کند؛ اما اوضاع این‌طور نیست. بیش‌تر افراد قبل از یافتنِ مناسب‌ترین شغل برای مهارت‌ها و علاقه‌های خود، چندین بار مسیرِ خود را تغییر می‌دهند. این شبیه فرایند ایجاد و توسعهٔ یک محصول یا طراحیِ نرم‌افزارهای جدید است: مهم است که آزمایش را ادامه دهید و چیزهای زیادی را امتحان کنید تا زمانی که بفهمید چه‌چیزی جواب می‌دهد. مقیدبودنِ بیش از حد به مسیر، احتمالاً دیر یا زود شما را به‌سمت اشتباهی سوق خواهد داد. یکی از خوانندگانِ نسخهٔ قبلی این کتاب یادداشتی را با تشبیه زیبایی برایم فرستاد که جوهرهٔ این باور را مجسم می‌کند. او گفت: «خیلی اوقات مردم نگران سوارشدن قطار در زمان درست هستند؛ ولی نگران سوارشدن در قطار درست نیستند.»

یک بار که شکست می‌خورید، دوستان، همسایگان و همکاران، شما را همیشه به‌چشم فردی شکست‌خورده و بی‌عرضه می‌بینند. مقاله‌ای در مجلهٔ وال‌استریت ژورنال، مطلبی دارد در توصیفِ تدبیرهای تحقیرآمیزی که کارگزاران وصول مطالبات در چندین کشور ازجمله اسپانیا به کار می‌بردند. (۳) این وصول‌کنندگان دقیقاً با لباس‌های عجیب‌وغریب جلوی خانهٔ اشخاص ظاهر می‌شوند و هدف‌شان جلب‌توجه همسایگان و خجالت‌زده‌کردنِ بدهکاران است. چرا در چنین جوامعی کسی بخواهد با پذیرش هرگونه خطر غیرضروری‌ای، خودش را مضحکهٔ عام و خاص کند؟

طوفان فکری یعنی کنارگذاشتن رویکردهای متعارف حل مسئله.

او باور دارد که اگر دیگران فکر کنند ایده‌های شما احمقانه است، در آن صورت باید درست همان مسیر را در پیش بگیرید.

همیشه با قوانینی ساختگی برای خودمان زندان‌هایی می‌سازیم. این قوانین ما را در چهارچوب نقش‌های خاصی محبوس، و از فرصت‌هایی بی‌شمار محروم می‌کنند.

این قوانین را دولت، گروه‌های مذهبی، کارفرمایان ما، مدارس، همسایگان و خانواده‌های‌مان خلق کرده‌اند.

دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند

«بزرگ‌ترین متحدِ اَبَرکامیاب‌ها، رخوت و کندکاری دیگران است.»

دنیا پر است از انتخاب‌ها و خیلی چیزها که عمیقاً مهم هستند، مانند عشق، اخلاق و خلاقیت که به‌راحتی نمی‌توان آن‌ها را شمرد. فقط یک جواب صحیح وجود ندارد که به پاداشی مشخص بینجامد. درست است که خانواده، دوستان و آموزگاران خوشحال می‌شوند که دربارهٔ انجام کارهایی پند و اندرز بدهند؛ اما اساساً این مسئولیت خود ماست که مسیر خودمان را انتخاب کنیم. مجبور هم نیستم که دفعهٔ اول در مسیر درست باشیم. زندگی معمولاً فرصت‌های زیادی برای آزمایش در اختیار ما قرار می‌دهد و مهارت‌ها و اشتیاق ما را به‌روش‌هایی جدید و غافل‌گیرانه با هم درمی‌آمیزد. حتی مهم‌تر این‌که ردشدن نیز قابل‌قبول است. درواقع، شکست بخش مهمی از فرایند یادگیری زندگی است. درست مانند تکامل که مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمون‌وخطاست، زندگی نیز پر از آغازهای غلط و لغزش‌های ناگزیر است. هیچ‌یک از ما با اولین تلاش نتوانسته راه برود یا دوچرخه‌ای براند.