بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

مشکلات و فرصت‌ها فراوان‌اند، فقط منتظرند کسی بخواهد راه‌حل‌های بدیع برای‌شان پیدا کند. این، مشاهدهٔ دقیق، کار تیمی هماهنگ، توانایی اجرای برنامه، تمایل به درس‌گرفتن از شکست و حل‌مسئلهٔ خلاق می‌طلبد.

ایلان ماسک، مبتکر و کارآفرینِ مشهور جهانی در مصاحبه‌ای گفت، «واقعاً فکر می‌کنم گاهی به‌شدت می‌ترسم... وقت‌های کمی هست که چیزی چنان مهم وجود دارد و تو آن‌قدر باورش داری که می‌توانی علی‌رغم ترس انجامش دهی.»

اکثرِ ما از برداشتن گام‌های کوچک و مطمئن راضی هستیم. زیاد از ساحل دور نمی‌شویم و قایق‌مان را هم به خطر نمی‌اندازیم.

«همهٔ چیزهای باحال وقتی اتفاق می‌افتن که داری کارهایی می‌کنی که توی برنامه نبوده.»

دانستنِ چند چیزی که واقعاً خلافِ قوانین هستند، بهتر از دانستن چیزهای بسیار زیادی است که فکر می‌کنید باید انجام دهید.

اولین گام برای حل مشکلات بزرگ، شناساییِ آن‌هاست.

درواقع، کارآفرینی طیفی از مهارت‌های مهم زندگی را پرورش می‌دهد: از رهبری و تیم‌سازی گرفته تا مذاکره، نوآوری و تصمیم‌گیری.

در کلاس درس خودم، امیدم این است که هر دانشجو با هر تجربه تغییر کند و احساس کند با این تمرین‌ها و مفاهیمی که ارائه می‌شوند توانمندی بیش‌تری پیدا می‌کند. هدف این کتاب همین است.

با استفاده از تمام فرصت‌های پیرامون خود، می‌توانیم آرام اما پیوسته خودمان را از پله‌ای به پله‌ای دیگر بکشانیم و هر لحظه خودمان را به مقصودِ نهایی‌مان نزدیک‌تر کنیم. همهٔ ما می‌توانیم کامیابی خودمان را رقم بزنیم، با این درک که کامیابی مانند باد است؛ بادی که همیشه در حال وزیدن است. این به شما بستگی دارد که با پذیرایی از فرصت‌هایی که سر راه‌تان قرار می‌گیرند، بادهای خوش‌شانسی و کامیابی را تسخیر کنید؛ با بهره‌برداریِ کامل از رخدادهای احتمالی، توجه دقیق به دنیای اطرافِ خود، تعامل با تعدادِ بیش‌تری از افراد و مثبت‌تر و مفیدترساختنِ هرچه بیش‌تر آن تعاملات. بالاخره، کامرواساختنِ خود یعنی برگرداندن وضعیت‌های بد و تبدیل وضعیت‌های خوب به بسیار بهتر.

نکتهٔ اصلی این است که بتوانیم بعد از شکست دوباره به خودمان بیاییم. یکی از ضرب‌المثل‌های موردعلاقه‌ام این است: «همه‌چیز آخرش خوش است. اگر خوش نیست، آخرش نیست.

آلبرت اینشتین: «اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

یکی از بزرگ‌ترین موانع پذیرش وظایف ناممکن این است که بیش‌تر اوقات، دیگران فوراً به شما می‌گویند نمی‌توانید انجامش دهید.

درواقع، زندگیِ حقیقی، یک امتحانِ کتاب‌باز نهایی است. درها بازِ باز هستند و به شما اجازه می‌دهند وقتی می‌خواهید مسائلِ بی‌انتهای مربوط به کار، خانواده، دوستان و دنیا را در مقیاس بزرگ، حل کنید، از منابع بی‌پایان اطراف خود استفاده کنید.

نه هرچیز شمردنی‌ای مهم است و نه هرچیز مهمی شمردنی است

شکست‌ها می‌توانند در لباس فرصت‌هایی باورنکردنی به ما خدمت کنند. آن‌ها ما را مجبور می‌کنند که اهداف و اولویت‌های خود را مجدداً ارزیابی کنیم و غالباً سریع‌تر از موفقیت‌هایی که پشت‌سرهم حاصل می‌شوند، ما را به جلو می‌رانند.

شکست بخش مهمی از فرایند یادگیری زندگی است. درست مانند تکامل که مجموعه‌ای از آزمایش‌های آزمون‌وخطاست، زندگی نیز پر از آغازهای غلط و لغزش‌های ناگزیر است. هیچ‌یک از ما با اولین تلاش نتوانسته راه برود یا دوچرخه‌ای براند.

از انتظاراتی که برای خود دارید و دیگران برای شما دارند آزاد شوید. ما هریک با داستانی بزرگ می شویم که دیگران به ما می گویند و خودمان به خود می‌گوییم دربارهٔ این‌که چه‌کارهایی می‌توانیم و نمی‌توانیم، یا باید و نباید انجام دهیم.

به‌مرورِ زمان به‌تدریج این واقعیت را درک کردم که دنیا به دو دسته آدم تقسیم می‌شود: یکی آن‌هایی که منتظرند دیگران به آن‌ها جوازِ انجام کارهایی را که دوست دارند بدهند و دیگری آدم‌هایی که خودشان این جواز را به خود می‌دهند. برخی انگیزه را درونِ خود جست‌وجو می‌کنند و بقیه منتظر می‌مانند تا نیروهای بیرونی آن‌ها را به جلو هل بدهند.

هر روز می‌توانیم و باید خودمان را به چالش بکشیم. یعنی می‌توانیم انتخاب کنیم که دنیا را از دریچه‌های متفاوتی ببینیم. هرچه مسائلِ بیش‌تری را حل کنیم، اعتمادبه‌نفس بیش‌تری پیدا می‌کنیم و ورزیده‌تر می‌شویم و بهتر می‌توانیم آن‌ها را به‌چشم فرصت ببینیم.

«کتاب کاش وقتی بیست‌ساله بودم می‌دانستمِ شما را تمام کردم و از آن موقع هر چند تایش را که می‌توانستم در کتاب‌فروشی توی دستم بگیرم خریدم. کتاب‌ها را بین تمام دوستانم که امیدوارند حرکتی کارآفرینانه در زندگی‌شان انجام بدهند، پخش کردم.» جنیفر