بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

«اعتراف می‌کنم: دانشجوی سردرگمی هستم که راهی در زندگی ندارد؛ اما درعوض یک عالمه ترس از بعد فارغ‌التحصیلی دارد. خواندن این کتاب امروز دقیقاً همان چیزی بود که لازم داشتم. فکر می‌کنم فردا دوباره بخوانمش، این دفعه مجهز به یک ماژیک فسفری و یک بسته کاغذ یادداشت.» کاترین

خوشبختانه، داستان‌های این کتاب بر این ایده تأکید دارند که با بیرون‌کشیدن خود از منطقهٔ آسایش، تمایل به شکست‌دادن، داشتن بی‌توجهیِ مثبت به امر غیرممکن و استفاده از هر فرصتی برای افسانه‌ای‌شدن، فرصت‌های بی‌حدوحصری به دست می‌آیند. بله، این اقدامات زندگیِ شما را متلاطم می‌سازند و شما را از توازن درمی‌آورند؛ اما همچنین شما را به جایگاهی می‌رسانند که حتی نمی‌توانستید تصور کنید و بینشی به شما می‌دهند که ازطریق آن می‌توانید مشکلات را به‌چشم فرصت‌ها ببینید.

د. قدرتِ شما از موقعیتی حاصل می‌شود که دارید. وقتی دیگر در آن موقعیت نیستید، تمام چیزهایی که به همراه داشته است، به‌سرعت محو می‌شود. بنابراین نباید خودتان را با موقعیت فعلیِ خود تعریف کنید. اظهارنظرهای دیگران دربارهٔ خودتان را باور نکنید. وقتی آن موقعیت را دارید نورافکن‌ها روی شما هستند؛ اما وقتی زمانِ رفتن فرامی‌رسد، آماده باشید که جایگاه واقعیِ خود را به دست آورید. وقتی شغلی را ترک می‌کنید، سازمان بدون شما نیز به کارش ادامه خواهد داد، چراکه قرار نیست معطل شما بماند. البته، از تمام کارهایی که انجام داده‌اید میراثی به جا خواهید گذاشت؛ اما آن‌ها هم با گذشتِ زمان از بین می‌روند.

او بارهاوبارها آموخت که بیش‌ترِ امور زندگی، به‌خصوص نقص‌ها و ناکامی‌های ما، آن‌قدر که در آن لحظه فکر می‌کنیم، مهم نیستند.

موقعیت شما چیزی است که دنیا شما را به آن حالت می‌بیند و حال شما چیزی است که خودتان خودتان را در این دنیا آن‌گونه می‌بینید.

- کسی که هیچ‌وقت هیچ‌چیز نداشته است - کسی که در رفاه بزرگ شده و سپس همه‌چیز را از دست داده است - کسی که با هیچ‌چیز شروع کرده، زندگی مرفهی ساخته و سپس آن‌را از دست داده است - کسی که در وفور نعمت بزرگ شده، حالا چیزی ندارد و می‌داند که بعداً اوضاع بهتر می‌شود

دراصل چیزی که ما به آن دست می‌یابیم تحت‌تأثیر دو چیز است: جایی که بوده‌ایم و چیزی که به خودمان می‌گوییم.

دراصل چیزی که ما به آن دست می‌یابیم تحت‌تأثیر دو چیز است: جایی که بوده‌ایم و چیزی که به خودمان می‌گوییم.

برای این‌که داستان خودتان را شکل دهید باید بفهمید اکنون چه کسی و در کجا هستید، چطور به این‌جا رسیده‌اید، نقاط قوت و ضعف خویش را بشناسید و بدانید بعدازآن به کجا می‌خواهید برسید. باید بفهمید چه چیزی شما را عقب نگه می‌دارد و چه چیزی به جلو می‌برد، و در طی این سفر چه چیزی با خود به ارمغان می‌آورید. هم باید گفته‌های دیگران دربارهٔ گذشته‌تان را تفسیر کنید و هم گفته‌های خودتان دربارهٔ آیندهٔ خودتان را.

یادآوری تکان‌دهنده برای این‌که ما خودمان تعیین می‌کنیم چطور دنیای اطراف‌مان را ببینیم. محیط پیرامون‌مان پر از خار و گل است و هرکدام از ما تصمیم می‌گیریم به کدام توجه کنیم. ادراک ما واقعیت زندگی ما می‌شود.

باید به یاد داشته باشیم که ما خودمان مسئول ساختن داستان شخصی خود هستیم و باید بفهیم چطور این داستان به ما قدرت می‌دهد و ما را محدود می‌سازد. این پیام که خودمان تعیین می‌کنیم دنیا را چطور ببینیم، به‌روشی غیرمنتظره به من فهمانده شد.

اگر مسیر دیگران را دنبال کنید نه‌تنها احساس راحتی می‌کنند بلکه گاهی اوقات دل‌واپسی‌شان هم کم می‌شود؛ چون از آن‌ها پیشی نمی‌گیرید.

اید اعترافی کنم: به‌راحتی می‌توانستم تمام فصل‌های قبلی را با عنوانِ به خودتان اجازه دهید نام‌گذاری کنم. منظورم این است که به خودتان اجازه دهید فرضیات را به چالش بکشید، با دیدی تازه به دنیا نگاه کنید، تجربه کنید، شکست بخورید، برنامهٔ خود را ترسیم کنید و حدوحدودِ توانایی‌های خودتان را بسنجید. درواقع، این دقیقاً همان چیزی است که کاش وقتی بیست سالم بود، سی سال و چهل سالم بود، می‌دانستم، و همان چیزی است که دائماً در شصت‌سالگی به خودم یادآوری می‌کنم.

محیط‌هایی که منابعْ محدود هستند، ایجاد انگیزه برای این‌که خودتان و بقیه را موفق کنید، غالباً راهبرد پربازده‌تری است تا این‌که صرفاً رقابتی عمل کنید. آن‌هایی که این کار را انجام می‌دهند، بهتر می‌توانند از مهارت‌ها و ابزارهایی که دیگران دارند استفاده کنند و در کنار موفقیت‌های خود، موفقیت‌ها و پیشرفت‌های دیگران را نیز جشن بگیرند. این موضوع علاوه بر محیط‌های کسب‌وکار در ورزش نیز رخ می‌دهد؛ درحالی‌که هر دوی این محیط‌ها غالباً محیط‌های صرفاً رقابتی در نظر گرفته می‌شوند.

اصطلاح «هدف را دور تیر ترسیم کن» این‌را به‌طرزی شگفت خلاصه می‌کند. اولین‌بار این جمله را از همکارم فارست گلیک شنیدم. زمانی که در دانشگاهِ هاروارد کار می‌کرد، این جمله یکی از شعارهای گروهش شده بود. این ایده که باید بااستعدادترین شخصی را که می‌توانید، انتخاب کنید، یعنی همان تیر، سپس شغل، یعنی همان هدف، را پیرامون چیزی که او به‌نحو احسن انجام می‌دهد، ترسیم کنید. اگر اجازه دهید افرادِ واقعاً بااستعداد کارهایی را انجام دهند که در آن عالی‌اند، در آن صورت، نتایج شگفت‌انگیز می‌شوند. کارها را به‌نحو احسن انجام می‌دهند؛ بنابراین بسیار پربازده‌تر از زمانی‌اند که کاری را می‌کنند که با علاقه‌ها یا استعدادهای‌شان جور درنمی‌آید. کلید اصلی، کنارهم جمع‌کردنِ تیمی با مکمل‌های درستی از مهارت‌هاست.

کارلوس ویگنولو یکی از اساتید چیره‌دست در دانشگاه شیلی، به من گفت به‌شدت توصیه می‌کند که دانشجوها، کلاس‌هایی را با بدترین آموزگاران در دانشکدهٔ خود بردارند؛ زیرا باعث می‌شود برای زندگی آماده شوند، چون در زندگی مربیانِ بااستعداد نخواهند داشت تا راهنمای مسیرشان باشند.

افسانه‌ای‌شدن مستلزم آن است که تصمیم بگیریم همیشه فراتر از حد انتظار پیش برویم. مزایای این کار بی‌شمار است. این سکه روی دیگری هم دارد: اگر تنها حداقلِ کارِ ممکن را انجام دهید، آن‌هم صرفاً برای برآوردن انتظارِ اولیه، در آن صورت خودتان را گول زده‌اید.

وقتی رئیس‌ها اهداف مشخصی برای کارکنان خویش ترسیم می‌کنند و سرفصل‌ها و معیارهایی را برای گرفتنِ پاداش و ترفیع ایجاد می‌کنند. وقتی دقیقاً بدانید که درعوض، چه‌چیزی گیرتان می‌آید، برآوردنِ انتظارات آسان است. اما چیزهای جالب و شگفت‌انگیز زمانی رخ می‌دهد که سقف برداشته شود.

اگر اجازه دهید افرادِ واقعاً بااستعداد کارهایی را انجام دهند که در آن عالی‌اند، در آن صورت، نتایج شگفت‌انگیز می‌شوند. کارها را به‌نحو احسن انجام می‌دهند؛ بنابراین بسیار پربازده‌تر از زمانی‌اند که کاری را می‌کنند که با علاقه‌ها یا استعدادهای‌شان جور درنمی‌آید. کلید اصلی، کنارهم جمع‌کردنِ تیمی با مکمل‌های درستی از مهارت‌هاست.

اگر گزینه‌های خود را به‌درستی ارزیابی نکنیم ممکن است مرتکب اشتباه بزرگی شویم؛ مثلاً فقط چون بیکار هستید کاری را می‌پذیرید که برای شما عالی نیست، یا در رابطه‌ای می‌مانید که برای‌تان مطلوب نیست، چرا؟ به این دلیل که نمی‌توانید تشخیص دهید جایی دیگر فرصت‌های بسیار بهتری دارید.