بریده‌هایی از کتاب کاش وقتی بیست ساله بودم می دانستم

غالباً مسائل را در چهارچوب خیلی تنگی قرار می‌دهیم. وقتی چالشی ساده مانند کسب پول در دو ساعت داده می‌شود، بیش‌تر مردم سریع سراغ پاسخ‌های عادی می‌روند. درنگ نمی‌کنند تا با دقت و دیدِ بازتری به مسئله نگاه کنند. بازکردن چشم‌ها، دنیایی از فرصت‌ها را به‌روی ما باز می‌کند

کارآفرین کسی است که همیشه در جست‌وجوی مشکلاتی است که می‌توانند تبدیل به فرصت شوند و روش‌های خلاقانه را برای بهره‌برداری از منابعِ محدود در رسیدن به اهدافش استفاده می‌کند.

بیش‌تر مردم طوری به مشکلات نزدیک می‌شوند که انگار نمی‌توانند آن‌ها را حل کنند. بنابراین راه‌حل‌های خلاقانه‌ای را که درست جلوی چشم‌شان است نمی‌بینند. بااین‌حال فارغ از اندازهٔ مشکل، معمولاً راه‌های خلاقانه‌ای وجود دارند تا از منابعی که در اختیارتان قرار دارند برای حل مشکلات استفاده کنید.

تحقیقاتِ فراوانی وجود دارد که نشان می‌دهد کسانی که می‌خواهند مرزهای مهارت‌های فعلی خود را گسترش دهند و خطر امتحان چیزی جدید را بپذیرند، به‌احتمال زیاد موفق‌تر از کسانی می‌شوند که باور دارند مجموعهٔ مهارت‌های‌شان ثابت است و توانایی‌هایی ذاتی دارند؛ باوری که باعث می‌شود در نقش‌های خاصی گیر کنند

«نگرانیِ دائم مقدار زیادی از انرژی حیاتی را از بین می‌برد؛ درحالی‌که آن انرژی را می‌توان در مواردی عالی مصرف کرد».

اگر هدفِ شما از تلاش برای حل مسئله‌ای بزرگ به‌روش‌های نوآورانه، ساختن معنا باشد احتمال بیش‌تری هست که پول عایدتان شود؛ در مقایسه با این‌که با هدفِ پول‌سازی شروع کنید، که در آن صورت احتمالاً نه پول خواهید ساخت و نه معنا.

بهتر است «به‌جای پول‌ساختن، معنا بسازید»

کلید کشفِ نیاز، شناسایی و پرکردن شکاف‌هاست؛ شکاف در روشی که افراد از محصولات استفاده می‌کنند، شکاف در خدماتِ موجود و شکاف در داستان‌هایی که افراد، موقع صحبت دربارهٔ رفتارشان بیان می‌کنند.

آلبرت اینشتین: «اگر یک ساعت وقت برای حل مسئله‌ای داشتم و زندگی‌ام به آن راه‌حل وابسته بود، پنجاه‌وپنج دقیقهٔ اول را صرف تعیین سؤال درست می‌کردم؛ چون به‌محض این‌که سؤال درست را بدانم، می‌توانم مسئله را در کم‌تر از پنج دقیقه حل کنم.»

«نیازی که به‌خوبی مشخص شود، مثل نطفهٔ یک نوآوری است.» به‌عبارت دیگر، اگر به‌طور شفاف مسئله‌ای را تعریف کنیم، منطقی است که راه‌حل خودبه‌خود آشکار شود